Dolores vervolgde haar verhaal, haar stem druipend van venijn.
“Dat betekent dat je niet het kind van mijn zoon bent, en ik zal niet anders doen alsof. Je moeder is een hoer die haar benen niet bij elkaar kon houden, en jij bent het bewijs van haar zonden.”
‘Dolores!’ Ik kon het woord nauwelijks uitbrengen door mijn verbijstering. ‘Dat is volkomen onwaar, en dat weet je. Garrett heeft de vaderschapstest.’
“Ik geloof geen enkele test die die vrouw mee naar dit huis neemt. Voor hetzelfde geld heeft ze die vervalst, net zoals ze haar huwelijksgeloften heeft vervalst.”
Rosie’s onderlip trilde. Tranen stroomden over haar wangen terwijl ze naar de verfrommelde kerstkaart op de grond keek. Ze had er zoveel uren aan besteed. Ze had elke kleur zo zorgvuldig uitgekozen.
‘Waarom houdt oma niet van me?’ Haar stem was nauwelijks meer dan een gefluister.
Meredith verscheen in de gang, aangetrokken door de commotie. Haar twee kinderen stonden vlak achter haar en keken met grote ogen toe.
Wat is hier aan de hand?
‘Je moeder heeft net tegen een 5-jarig kind gezegd dat ze het resultaat is van een buitenechtelijke relatie die nooit heeft plaatsgevonden.’ Mijn stem trilde van woede.
Merediths gezichtsuitdrukking verstrakte.
“Tja, kun je haar dat kwalijk nemen? Iedereen weet de waarheid over wat je hebt gedaan.”
“Er is geen sprake van waarheid. Er is nooit iemand anders dan Garrett geweest. Hij weet het. Hij heeft de DNA-test als bewijs, maar hij is te laf om het aan zijn eigen moeder te laten zien.”
Harold kwam uit de studeerkamer tevoorschijn toen hij het geluid van luide stemmen hoorde, Garrett volgde hem op de voet. Mijn man keek naar de scène die zich voor hem afspeelde, naar de wrede grijns van zijn moeder, naar de tranen van zijn dochter en de woede van zijn vrouw, en hij zei niets.
Hij zei helemaal niets.
Het patroon was inmiddels zo vertrouwd dat het me nauwelijks meer opviel. Garrett die zich terugtrok, Garrett die ontweek, Garrett die ergens anders zijn heil zocht terwijl zijn vrouw en kinderen leden. Ik had jaren geleden al opgegeven om iets anders te verwachten, maar hem Rosie op dat moment in de steek zien laten, bezorgde me toch weer een golf van walging.
Rosie bukte zich om haar kerstkaart op te rapen. Het vloeipapier was gescheurd en er zat een vouw in de geschilderde afbeelding van het gezin waar ze zo hard aan had gewerkt. Met trillende handen streek ze de vouw glad en hield de kaart nog een keer omhoog naar Dolores.
