In het ziekenhuis dommelde hij weg en werd hij weer wakker. Zijn been zat in het gips. Hij kreeg warme bouillon te eten, waar hij van moest huilen omdat het naar veiligheid smaakte. Twee dagen later zakte Maisie’s koorts. Toen haar ogen eindelijk opengingen, pakte Oliver haar kleine handje vast en fluisterde: « We hebben het gehaald, Maisie. We zijn er echt uit. »
Hun vader, Daël, vloog diezelfde avond naar huis. Toen hij zijn kinderen in ziekenhuisbedden zag liggen – Oliver bleek en vol blauwe plekken, Maisie trillend van zwakte – brak hij. Hij verontschuldigde zich keer op keer en beloofde dat hij hen nooit meer onbeschermd zou achterlaten.
De maanden die volgden waren zwaar. Therapie. Rechtzittingen. Victoria’s proces. Oliver getuigde, zijn stem trillend maar vastberaden genoeg om de waarheid te vertellen. De jury achtte Victoria schuldig aan alle aanklachten. Ze werd veroordeeld tot twaalf jaar gevangenisstraf. Ze heeft geen traan gelaten.
Een jaar later, in hun nieuwe huis aan de overkant van de stad, werd Oliver wakker door de geur van gebak en het geluid van Maisie die in de keuken stond te sjouwen. Zijn mankheid bleef, maar de nachtmerries kwamen minder vaak voor. Petra kwam wekelijks op bezoek en bracht altijd warme chocolademelk en knuffels mee.
Op een heldere zaterdagmorgen zat Oliver met Petra op het strand in het park, terwijl ze Maisie door de golven zagen zweven.Daíel lachte naast haar. Voor het eerst in lange tijd voelde Oliver de warmte van het licht zonder te flikkeren.
‘Het gaat goed met ons,’ fluisterde hij. ‘Eindelijk gaat het goed met ons.’
En toen Maisie riep: « Ollie, kijk eens hoe hoog ik kan reiken! », glimlachte hij – hij glimlachte oprecht.
Verhalen zoals die van hen mogen niet in het donker verborgen blijven. Deel dit verhaal en help een licht te laten schijnen waar stilte heerste.
