En de voetstappen stopten.
Oliver wachtte in volkomen stilte, luisterend. Victoria’s voetstappen verdwenen van de trap en bewogen zich richting de voordeur. Een moment later viel het huis weer stil. Ze was vertrokken. Misschien voor haar werk. Misschien om rommel op te ruimen. Hij wist het niet. Hij wist alleen dat het zijn enige kans was.
Hoe je het ook doet
Hij kroop verder. De kelder voelde plotseling ijzig aan, de duisternis strekte zich eindeloos uit terwijl hij zijn lichaam naar de verre muur sleepte. Elke keer dat zijn handpalmen het beton raakten, scheurde de huid een beetje meer. Tegen de tijd dat hij de boiler bereikte, liep het zweet hem ondanks de kou langs zijn slapen.
Het metaal van de kolenluikdeur voelde ruw aan onder zijn vingers. Oliver greep in zijn zak en haalde de bal tevoorschijn die hij een paar dagen eerder op de vloer had gevonden. Hij klemde hem in de naad en schraapte tot er stukjes oude verf als stof naar beneden dwarrelden. Het hout eronder was zacht geworden door jarenlange vochtigheid. Dat hielp. Toen hij de bal eindelijk diep in een verrot gedeelte had geduwd, gleed hij erdoorheen naar de open lucht.
Oliver werkte sneller, ook al trilden zijn armen. Na wat uren leek te duren, kraakte het deurtje en zwaaide het half open. Hij zette beide handen tegen het metaal en trok met al zijn resterende kracht. De deur gilde en rukte open.
Hij kroop terug naar Maisie, die half in slaap was en half hoestte. Haar koortsige huid maakte hem bang. Hij sloeg zijn armen om de hare en sleepte haar door de kelder. Door de inspanning werd zijn zicht wazig, maar stoppen was geen optie.
Bij de deur duwde hij haar kleine lichaam eerst naar binnen, zij volgde, zijn gebroken been achter zich aan slepend. De kleine tulp schaafde zijn ellebogen open terwijl hij zich naar voren wurmde. Aan de andere kant zat de buitendeur vol met lagen oude verf. Hij drukte de stok ertegenaan, schraapte er wild op en ze hijgde.
Grijsgrijs licht brak als een wonder door.
Hij trok zichzelf omhoog naar de vochtige aarde achter het huis. Lucht – echte lucht – vulde zijn longen. Maar ze waren nog niet veilig. De achtertuin was ommuurd met een bakstenen muur van bijna twee meter hoog. Oliver wist dat er maar één zwakke plek was – een opening in de bakstenen bij de kern, nauwelijks groot genoeg voor een kind.
Hij sleepte Maisie stap voor stap door de modderige grond. Zijn armen trilden hevig, maar hij stopte pas toen hij de kloof bereikte. Hij duwde Maisie er eerst doorheen, en duwde zichzelf er vervolgens achteraan, terwijl hij de kreten smoorde toen zijn gebroken been over de rand bleef haken.
Ze strompelden naar de tuin van de buren.
Oliver sleurde Maisie naar de achterdeur, terwijl hij over de stoeprand schraapte. Hij klopte één keer – zwak. Twee keer – harder. Toen sloeg hij met al zijn kracht en riep hees: « Alsjeblieft! Iemand help! »
Er ging een lichtje aan de buitenkant branden.
De achterdeur swυпg open.
Oliver zakte in elkaar. Petra bewoog zich met verrassende snelheid voor iemand van haar leeftijd. Ze nam Maisie in haar armen, legde Oliver naast zich neer en wikkelde hen in dekens die naar lavendel en oude boeken roken. Haar handen trilden toen ze 112 belde. Binnen enkele minuten galmden sirenes door de straat, flitsende lichten verlichtten de ramen rood en blauw.
De ambulancebroeders controleerden Olivers been en maakten zich zorgen over ernstige breuken, uitdroging en een mogelijke infectie. Een ander team boog zich over Maisie; haar tengere borstkas ging op en neer bij angstaanjagend oppervlakkige ademhalingen. Petra bleef achter hen staan, klapperde met haar badjas en fluisterde: « Je bent veilig, lieverd. Je bent veilig. »
De politie arriveerde even later. Rechercheur Lea Walsh bleef naast Oliver staan. ‘Je bent erg dapper,’ zei ze met een kalme, vaste stem. ‘Kun je me vertellen wat er is gebeurd?’
Binnen enkele minuten omsingelden agenten het Breppa-huis. Toen Victoria de deur opendeed, met een uitdrukking zo glad als glas, vertelde Walsh haar dat ze werd gearresteerd voor kindermishandeling, wederrechtelijke vrijheidsberoving en ontvoering. Victoria knikte slechts, alsof ze het niet begreep.
La guerre des boutons: Amazon.ca: Films en televisieseries
Oliver keek vanuit de ambulance toe hoe de deur van de politieauto achter haar dichtviel.
