Naarmate de weken verstreken, kon Edward het kleine meisje niet vergeten. Hij onderzocht haar verleden – niet om haar te ontmaskeren, maar om haar te begrijpen. Emily’s ouders waren omgekomen bij een ongeluk, waardoor ze stuurloos ronddwaalde tussen opvangcentra en straten. Ze had niemand.
Edward worstelde met zijn gedachten. Zijn imperium was gebouwd op discipline, contracten en meedogenloze beslissingen. Toch stond er voor hem een kind dat meer nodig had dan geld – ze had een gezin nodig. Zijn adviseurs spotten met het idee van « vadertje spelen ». Veronica, zijn verloofde, beschuldigde hem van zwakte: « Je hebt een miljardenbedrijf opgebouwd, Edward. Verspil het niet aan een of ander straatkind. »
Maar zijn woorden sterkten hem alleen maar in zijn besluit. Hij dacht aan de man die hem ooit uit de armoede had gehaald en een kans had gegeven. Kon hij zich nu echt afwenden?
Op een ijskoude middag arriveerde Edward bij het asiel waar Emily verbleef. Ze rende meteen naar hem toe, hoop op haar vermoeide gezicht. « Ben je voor mij teruggekomen? » vroeg ze.
« Ja, » antwoordde hij, terwijl hij op zijn knieën ging zitten. « Maar alleen als jij dat wilt. »
Haar armen stevig om zijn nek geslagen. « Ik wil het. »
Vanaf die dag woonde Emily in Edwards landhuis. Ze kreeg nieuwe kleren, gezonde maaltijden en werd ingeschreven op de beste privéschool. Toch weigerde Edward haar haar verleden te laten vergeten. Elke zondag nam hij haar mee naar het weeshuis, waar hij haar nederigheid bijbracht en haar aan haar afkomst herinnerde.
Critici noemden het een publiciteitsstunt, de roddelbladen lachten hem uit, maar Edward trok zich er niets van aan. Voor het eerst in decennia galmde het gelach door zijn huis. Emily was niet zomaar een verantwoordelijkheid – ze was zijn dochter.
