« Je bent niet gek, » zei hij. « Je bent gewoon niet de vrouw die hij dacht voor altijd te kunnen controleren. Wees nu iemand anders. »
Dus ik probeerde het. Therapie. Boekenclub. Lange fietstochten langs het stuwmeer. Ik kreeg langzaam mijn leven terug.
Zes maanden later stuurde Liana me een foto van Noor, verkleed als hommel. Het onderschrift luidde: « Ze noemde vandaag je naam. Gewoon ‘Mara’. Ik dacht dat je het wel wilde weten. »
Ik heb lang gehuild.
Dit is wat ik heb geleerd: mensen dragen lagen in zich mee, soms zo veel dat ze het hart pas zien als het te laat is. Rouw gaat niet alleen over de dood – het gaat ook over het besef dat de persoon van wie je hield nooit echt heeft bestaan. Maar genezing is mogelijk. Je kunt jezelf stukje bij beetje heropbouwen.
