Het diner werd stilletjes beëindigd voordat het goed en wel begonnen was. Maxwell weigerde Lena iets te laten serveren en ging in plaats daarvan bij haar in de woonkamer zitten.
‘Ik wist niet dat Elara een dochter had,’ zei hij. ‘Maar nu ik het weet, wil ik graag deel uitmaken van je leven. Je bent familie.’
Lena sloeg haar hand voor haar mond, overmand door emoties.
« Ik heb me altijd afgevraagd waarom mama nooit over haar jeugd praatte. »
‘Ze wilde dat je in een veilige omgeving opgroeide,’ zei Maxwell zachtjes. ‘En dat is haar gelukt, tenminste tot de volwassenheid haar eigen uitdagingen met zich meebracht.’
Darius kwam op hen af, met een berouwvolle blik op zijn gezicht.
« Lena… het spijt me. Ik had meteen moeten stoppen toen je me over je moeder vertelde. Ik zag niet hoeveel je me nodig had. »
Lena knikte uitgeput.
« Ik wilde gewoon geen last zijn. »
‘Dat ben je nooit,’ fluisterde hij.
EEN NIEUW BEGIN
Toen Maxwell zich klaarmaakte om te vertrekken, bleef hij even in de deuropening staan en sprak zachtjes:
« Morgen kunnen we het over je moeder hebben, over haar verleden en wat ze heeft achtergelaten. Maar vanavond, Lena… rust gewoon uit. Je bent niet meer alleen. »
Nadat hij vertrokken was, voelde het appartement anders aan – nog steeds zwaar van verdriet, maar niet langer verstikkend.
Lena liep naar het raam en staarde naar de stadslichten.
‘Voor het eerst,’ mompelde ze, ‘heb ik het gevoel dat mijn leven zich eindelijk opent.’
Darius ging naast haar staan.
« We pakken het stap voor stap aan. Samen. »
Lena sloot haar ogen en haalde diep adem.
Sommige verliezen breken je. Andere openen de deur naar een nieuw hoofdstuk.
Voor Lena was deze avond beide.
En in de stilte van haar woonkamer deed ze een zachte, vastberaden belofte:
“Ik ga mijn leven terugpakken… en mijn eigen pad kiezen.”
Geen gerelateerde berichten.
