Ik had maar één ding op de salontafel laten liggen: een map.

Toen het vliegtuig landde en Marcelo met zijn gezin en de vrouw naast hem thuiskwam – ervan overtuigd dat alles precies zo zou zijn als ze het hadden achtergelaten – ging de deur niet open.

Hij klopte aan. Probeerde de sleutel. Niets.

Toen zag hij de envelop die met plakband aan de deur was bevestigd, met zijn naam duidelijk op de voorkant geschreven.

Binnenin zaten de scheidingspapieren.
Een kopie van het koopcontract van het huis – dat vanaf het begin op mijn naam stond geregistreerd.
En een kort briefje, geschreven met een kalmte die ik pas na jaren had kunnen vinden:

“Ik heb de planten water gegeven.
Ik heb voor het huis gezorgd.
Nu zorg ik voor mezelf.
Welkom terug in de realiteit.”

Zijn gezicht werd bleek.
Zijn moeder zei niets.
De maîtresse deinsde achteruit en besefte eindelijk waar ze stond.

Ik keek toe vanuit mijn auto aan de overkant van de straat en voelde iets wat ik in dat huwelijk nooit had gevoeld:

Vrijheid.

Ze vertrokken naar het paradijs in de overtuiging dat ze iemand achterlieten.
Maar uiteindelijk was ik de enige die echt ontsnapte.