Dat was het moment waarop iets in mij koud werd – en plotseling helder.
Ik keek rond in het huis dat ik in mijn eentje had gerund.
Naar de plannen die ik altijd had moeten aanpassen aan de wensen van anderen.
En ik besefte dat ik klaar was met wachten.
De volgende ochtend begon ik vooruit te gaan.
Terwijl zij foto’s van turquoise water deelden en geoefende glimlachen lieten zien, nam ik beslissingen. Ik nam contact op met een advocaat. Verzamelde documenten. Opende een bankrekening op mijn eigen naam. Voor het eerst in jaren voelde ik me kalm.
Ik heb ook bevestigd wat ik al lang vermoedde: de zogenaamde « familievriendin » was Marcelo’s maîtresse. Niet pas sinds kort, maar al meer dan een jaar. En zijn ouders wisten het al die tijd.
Op donderdag heb ik de papieren getekend.
Op vrijdag heb ik de sloten vervangen.
Op zaterdag heb ik het huis uitgezocht – niet voor hen, maar voor mezelf. Ik heb alles weggehaald wat niet meer in mijn leven thuishoorde: foto’s, voorwerpen, herinneringen die geen betekenis meer hadden.
