veranderen. Plotseling wordt de kamer waar iemand ademde, lachte en bad stil, alsof de tijd heeft stilgestaan. Geconfronteerd met deze stilte rijst een vraag die velen voelen, maar weinigen hardop uitspreken:
Is het mogelijk om in het bed van iemand die is overleden te slapen?
Is het gevaarlijk? Is het respectloos? Blijft er iets van hun ziel aan die plek ‘verbonden’?
Deze angsten zijn menselijk. Ze komen niet voort uit absurde bijgeloof, maar uit liefde. Wanneer we iemand dierbaars verliezen, wordt alles wat die persoon heeft aangeraakt heilig. Het bed waarin ze rustten lijkt een echo van hun aanwezigheid vast te houden, en het hart aarzelt of het moet naderen of vermijden.
Maar voordat je bang bent, is het belangrijk te begrijpen waar de ziel van de overledene zich werkelijk bevindt.
De ziel zit niet gevangen in het huis.
Een van de meest voorkomende angsten na een verlies is het gevoel dat de geest nog steeds in de kamer rondwaart. Je voelt het in de stilte, in een geur, in een kledingstuk. Maar deze gewaarwordingen komen niet van de ziel van de overledene… maar van de liefde die we nog steeds koesteren.
De Schrift zegt het duidelijk:
“Het lichaam keert terug naar de aarde, en de geest keert terug naar God die hem gegeven heeft” (Prediker 12:7).
Een geliefde zit niet gevangen in het kussen, de meubels of het bed. De geest dwaalt niet van kamer naar kamer. Hij zweeft niet tussen deze wereld en de volgende.
Wie sterft, keert terug naar God.
En in die ontmoeting is er vrede, geen schaduwen.
Wat voelen we dan?
Afwezigheid.
Rouw.
Levende herinnering.
