“Er werden betalingen gedaan aan iemand genaamd Raina Marcus . Elke maand. Soms zelfs twee keer per maand. Duizenden dollars. Dit ging al door voordat ze zelfs maar gescheiden waren.”
De naam Raina Marcus kwam als een mokerslag in de kamer. Derek deinsde niet alleen terug; hij leek te krimpen. Celeste verstijfde naast hem, haar verzorgde hand bevroren op haar telefoon. Ze keek naar Derek , haar wenkbrauwen gefronst terwijl ze de naam verwerkte – een naam die duidelijk niet de hare was.
‘Ik heb het mijn moeder verteld,’ vervolgde Tessa , haar stem echoënd in de stille kamer. ‘Ze zei dat het ons niets aanging. Ze zei dat ik me er niet mee moest bemoeien omdat ze ‘waardig’ wilde blijven. Maar mijn moeder is degene die etentjes overslaat zodat ik nieuwe schoenen kan kopen. Mijn moeder is degene die tot twee uur ‘s nachts opblijft om werkstukken na te kijken. Ze heeft niets genomen. Ze heeft alles gegeven.’
Tessa greep in haar rugzak en haalde er een opgevouwen manilla-envelop uit.
‘Ik heb ze afgedrukt,’ zei ze eenvoudig. ‘Ik wilde niet dat mensen nog langer over haar zouden liegen.’
Kayla , mijn advocaat, stond al overeind, haar ogen wijd opengesperd van schrik. Ze wist het niet. Ik had het haar niet verteld. Ik had die documenten achter in een kast verstopt, omdat ik niet wilde winnen door zo wreed te zijn als zij. Maar mijn dochter had de wereld gezien zoals die was, en ze had een ander pad gekozen.
Hoofdstuk 6: De ineenstorting van het Langley-schild
Kayla nam de envelop van Tessa aan en liep naar de rechterbank. Het geluid van het papier dat uit de envelop werd gehaald, klonk als een donderslag. Rechter Reinhardt begon te lezen, zijn gezichtsuitdrukking veranderde van voorzichtige interesse naar een strakke, onbuigzame afkeuring.
Pagina na pagina van Dereks verborgen leven werd blootgelegd. De overboekingen naar Raina Marcus . De betalingen voor een ‘adviesbureau’ dat niet bestond. De tienduizenden dollars die verborgen stonden op offshore-rekeningen, terwijl hij in deze rechtszaal beweerde dat hij zich geen twee huishoudens kon veroorloven.
‘Meneer Langley,’ zei de rechter met een gevaarlijk lage stem. ‘Kunt u deze terugkerende overplaatsingen naar een mevrouw Raina Marcus toelichten ?’
Derek schraapte zijn keel, een zielig, raspend geluid. « Zij… zij was een oude collega. Een vriendin in nood. Ik was gewoon— »
‘Een vriend die de afgelopen drie jaar meer dan $60.000 heeft ontvangen?’ onderbrak de rechter, zijn blik doordringend. ‘Een vriend die u vergeten bent te vermelden in uw verplichte financiële verklaringen? Een vriend die u financieel ondersteunde terwijl u de moeder van uw kind ervan beschuldigde een opportunist te zijn?’
Het voelde alsof de vloer van de rechtszaal scheef stond. Celeste brak uiteindelijk. Ze stond op, haar stoel kraakte over de tegels.
‘Je zei toch dat ze je helemaal leegzoog!’ siste ze naar Derek , haar stem trillend van een mengeling van woede en vernedering. ‘Je zei toch dat we door haar niet naar Tulum konden gaan ! En je stuurde haar al die tijd geld?’
‘Celeste, ga zitten,’ mompelde Derek , terwijl hij haar arm probeerde vast te pakken.
‘Nee!’ schreeuwde ze, terwijl ze zich losrukte. ‘Je hebt me deze rechtszaal ingesleept om voor je te liegen! Je hebt me voor schut gezet!’
Ze wachtte niet tot de rechter haar wegstuurde. Ze greep haar tas en stormde naar buiten, de zware dubbele deuren sloegen met een laatste, bevredigende klap achter haar dicht .
Meneer Klene zag eruit alsof hij het liefst onder de tafel wilde kruipen. Zijn verhaal over hoe hij een geldwolf was, was als een hoopje as uiteengevallen.
‘Edele rechter,’ probeerde meneer Klene , met een zwakke stem. ‘Zelfs als er… omissies… in de financiële overzichten zouden zijn, blijft het verzoek om voogdij overeind—’
« Het verzoek wordt afgewezen, » verklaarde rechter Reinhardt , waarna hij met een definitieve klap zijn hamer liet neerkomen, een geluid dat de zaal deed trillen. « Op basis van het gepresenteerde bewijsmateriaal acht ik de bewering van mevrouw Langley over financiële instabiliteit ongegrond. Bovendien zie ik een consistent patroon van bedrog en kwade trouw aan de kant van de heer Langley. »
De rechter boog zich voorover, zijn ogen brandden van woede.
« Mevrouw Langley blijft de primaire voogdij behouden. De kinderalimentatie blijft ongewijzigd, in afwachting van een volledige, door de rechtbank bevolen, controle van de bezittingen van meneer Langley. En meneer Langley? Ik raad u aan een zeer goede belastingadvocaat in te schakelen. U zult er een nodig hebben. »
Hoofdstuk 7: Standvastig in de waarheid
De adem keerde met een plotselinge, scherpe teug terug in mijn longen. Ik had me niet gerealiseerd dat ik die jarenlang had ingehouden.
Het ging niet alleen om het geld of de voogdij. Het ging erom dat de last van de leugens eindelijk van mijn schouders viel. Ik stond daar en keek toe hoe Derek met zijn advocaat overlegde, als een schim van de man die hij ooit was. De ‘visionair’ was verdwenen, vervangen door een ordinaire leugenaar die in zijn eigen val was gelopen.
Ik liep naar Tessa toe . Ze stond nog steeds bij het bankje, haar borst ging lichtjes op en neer, de adrenaline zakte eindelijk weg. Ik zei geen woord. Ik trok haar gewoon in mijn armen en hield haar vast.
‘Dat had je niet hoeven doen, Tess,’ fluisterde ik in haar haar.
