En Lucas, hoewel nog steeds verlegen en stil, was diep gehecht geraakt aan zijn vriendelijke, warme kok, Margaret, een vrouw die hem behandelde met een eenvoudige, moederlijke liefde die hij nog nooit eerder had ervaren. Langzaam, timide, begon het prachtige, lang ongehoorde gelach van een kind het huis weer te vullen.
Maar op een avond, toen een groep paparazzi, die van dit ongelooflijke, zelfs ongelooflijke, verhaal hadden gehoord, buiten het gebouw verscheen, met flitsende camera’s, raakte Ethan in paniek. Hij greep Lucas’ hand en probeerde, in blinde, instinctieve angst, te vluchten. Maar Margaret ving hen bij de deur op.
« Stop! » schreeuwde ze, haar stem vol wanhopige, smekende liefde. « Ze zijn hier niet om je pijn te doen! Je hoeft niet meer te rennen! »
Hij draaide zich om, zijn mooie, inmiddels vertrouwde ogen vulden zich met een mengeling van verwarring en angst, zo diep dat het haar hart brak. « Ik kan dit niet, » fluisterde hij, zijn kleine lichaam trilde. « Wij horen hier niet thuis. »
Margarets stem brak toen ze naar voren stapte en hem in haar armen nam. « Ja, je hebt gelijk, » zei ze, terwijl haar tranen rijkelijk vloeiden. « Je bent mijn zoon, Ethan. En je hoort bij mij. »
Even aarzelde hij, zijn lichaam stijf en weerspannig. Toen stortte hij in haar armen en begon te snikken – het diepe, huiveringwekkende, hartverscheurende snikken van een kleine, verloren jongen die eindelijk, eindelijk thuis was gekomen.
De hoge, koude en ondoordringbare muren van Margarets rijkdom stortten uiteindelijk volledig in, vervangen door iets veel, veel groters: de eenvoudige, diepe en helende warmte van een moederlijke omhelzing.
Een paar maanden later verspreidde het verhaal van « De miljonair die haar verloren zoon vond tussen de daklozen » zich als een lopend vuurtje door New York. Camera’s volgden Margaret nog steeds overal waar ze ging, maar ze gaf niet langer om haar publieke imago, haar uiterlijk. Haar enige, en meest intrigerende focus lag op haar zoon – een stille, dunne en ongelooflijk loyale jongen die, in alle opzichten die er echt toe deden, als een tweede kind voor haar was geworden.
Ethan begon met therapie en ging weer naar school. Het was niet makkelijk – de nachtmerries uit zijn tijd op straat achtervolgden hem nog steeds, en zijn vertrouwen in de wereld groeide langzaam en onzeker – maar hij werd met de dag sterker. En Lucas, nadat Margaret, met de vastberadenheid van zijn moeder, aan het lange en ingewikkelde adoptieproces was begonnen, bleef permanent bij hen.
Op een avond, tijdens een wandeling in Central Park, zei Ethan zachtjes, starend naar de twinkelende stadslichten in de verte: « Toen we op straat waren, keken Lucas en ik naar vuurvliegjes. Die maakten de duisternis iets minder eng. »
Margaret glimlachte en streek zijn haar van zijn voorhoofd. « Dus misschien, » zei ze, een idee, een krachtig nieuw doel dat zich in haar begon te vormen, « moeten we een plek creëren waar andere verloren kinderen hun licht kunnen vinden. »
Een paar maanden later werd de Firefly Foundation geboren: een prachtig, modern en meelevend opvang- en revalidatiecentrum voor weggelopen en dakloze kinderen. Op de openingsdag stond Ethan naast zijn moeder, netjes gekleed in een nieuw marineblauw pak, en sprak de kleine, verzamelde menigte toe.
« Soms, » zei hij met een kalme stem, vol wijsheid die zijn leeftijd ver te boven ging, « moet je alles verliezen wat je denkt te hebben om te vinden wat echt, echt belangrijk is. Ik dacht dat ik mijn familie kwijt was, maar wat ik echt kwijt was, was hoop. En mijn moeder… zij gaf het me terug. »
Een golf van applaus vulde de lucht. En Margaret huilde, voor het eerst in haar volwassen leven, openlijk en zonder een greintje schaamte, wetende dat dit, ondanks al haar immense en vaak lege rijkdom, haar grootste en meest diepgaande prestatie was.
Die avond, terwijl ze Ethan en Lucas in hun warme, veilige bed stopte, fluisterde ze: « Jullie twee hebben mij ook gered, weten jullie? »
Achter het grote, panoramische raam fonkelden de stadslichten als duizend kleine, prachtige vuurvliegjes – stralende, stille symbolen van tweede kansen en een liefde die, tegen alle verwachtingen in, was herontdekt. En voor het eerst in zoveel, zoveel jaren voelde Margaret Hayes zich eindelijk weer helemaal compleet.
