De rechter sloeg met een dreunende hamer op de tafel, als een geweerschot.
Het geluid galmde door de rechtszaal, scherp en definitief.
Sofía Hernández voelde haar handen trillen terwijl ze de stapel documenten vasthield waaraan ze maanden had gewerkt – documenten die nu nutteloos leken.
Omdat de advocaat er niet meer was.
De verdedigingstafel was leeg.
En de miljonair die daar zat – haar werkgever – was helemaal alleen.
‘Waar is meneer Morales?’ vroeg de rechter ongeduldig, terwijl hij de zaal rondkeek.
Geen antwoord.
Vanuit de achterste rij slikte Sofía moeilijk.
Ze droeg haar dienstmeisjesuniform: een perfect gestreken witte blouse en een marineblauwe rok die ze die ochtend voor zonsopgang had gestreken. Ze zat stokstijf toe te kijken hoe Diego Santa María – normaal gesproken kalm, beheerst en ongenaakbaar – zijn vuisten balde op de gepolijste eikenhouten tafel.
Voor het eerst toonden zijn ijsblauwe ogen iets wat ze nog nooit eerder had gezien.
Angst.
Sofía was pas twintig jaar oud. Haar schoonheid was subtiel, gemakkelijk over het hoofd te zien achter haar bescheidenheid en zwijgzaamheid. Bleke huid, scherpe groene ogen die ze van haar Ierse grootmoeder had geërfd, lichtbruin haar dat altijd praktisch in een paardenstaart was gebonden.
Maar wat haar werkelijk definieerde, was niet haar uiterlijk.
Het zat in haar hoofd.
Een geest die ze gedwongen was te verbergen.
Twee jaar eerder was Sofía gestopt met haar rechtenstudie aan de UNAM toen bij haar moeder kanker werd geconstateerd. De behandeling was duur. De tijd was meedogenloos. Dromen moesten wachten.
De baan als inwonende huishoudster in het landhuis Santa María in Polanco had haar familie gered.
Zelfs als dat betekende dat hij onzichtbaar werd.
Maar terwijl ze kantoren schoonmaakte en koffie serveerde, luisterde Sofía aandachtig.
Ze observeerde.
Ze las documenten die op bureaus waren achtergelaten.
Ze onthield gesprekken die ze tijdens zakelijke telefoongesprekken had opgevangen.
Ze begreep strategieën waarvan niemand zich realiseerde dat ze die in zich opnam.
Sofía kende deze zaak beter dan de vermiste advocaat ooit had gedaan.
‘Edele rechter,’ onderbrak de advocaat van de tegenpartij haar vlot. Valentina Herrera. Vijfendertig. Blond. Onberispelijk. Haar maatpak kostte meer dan Sofía in een jaar verdiende.
« Indien de verdediging geen juridische vertegenwoordiging aanwezig heeft, verzoek ik dat we de zaak bij verstek voortzetten. »
Valentina’s lippen krulden in een tevreden glimlach.
Diego stond abrupt op. « Edele rechter, alstublieft – ik heb even tijd nodig om met mijn advocaat te overleggen. »
‘U heeft vijf minuten,’ snauwde de rechter. ‘Daarna gaan we verder.’
Er brak iets in Sofia.
Ze zag Diego niet als een miljardair-CEO, maar als een man die in het nauw gedreven was.
Ze zag verslaggevers voorover buigen, hongerig naar bloed.
Ze zag Valentina’s overwinning al op haar gezicht aflezen.
En voordat angst haar kon tegenhouden—
Sofia stond op.
“Ik kan hem vertegenwoordigen.”
Stilte.
Vervolgens gelach.
Eerst gefluister. Dan openlijke spot.
De huishoudster?
De dienstmeid?
‘Dit is absurd,’ sneerde Valentina.
De rechter stak zijn hand op.
‘Juffrouw,’ zei hij langzaam, terwijl hij Sofía’s houding en vaste blik bestudeerde. ‘Heeft u een juridische opleiding?’
“Ja, Edelheer. Twee jaar rechtenstudie.”
“En kent u de details van deze zaak?”
Diego staarde haar verbijsterd aan.
“Ik ken elk document. Elke tegenstrijdigheid. Elke leugen.”
De rechter leunde achterover.
“Prima, mevrouw Hernández. Ik sta u toe om als interim-vertegenwoordiger op te treden. Eén fout en de verdediging wordt afgewezen.”
Valentina barstte in protest uit.
Geweigerd.
Sofía liep met trillende benen, maar met opgeheven hoofd, naar de verdedigingstafel.
Diego fluisterde: « Wat ben je aan het doen? »
‘Wat je allemaal voor me zou doen,’ antwoordde ze.
En toen begon ze.
