‘Je hebt me bijna alles afgenomen,’ zei ze uiteindelijk, met een vaste stem. ‘Maar je hebt me ook iets gegeven. Je hebt me laten vechten. Je hebt me sterker gemaakt. Je hebt me precies laten zien wat voor moeder ik nooit wilde zijn.’
Margaret keek naar beneden, de tranen stroomden nu vrijelijk over haar wangen.
‘Maar,’ vervolgde Lena, ‘Sofia heeft een groot hart. En Grant houdt van je, ook al wil hij dat nu nog niet toegeven. Ik wil niet dat mijn dochter opgroeit met woede. Als je belooft – echt belooft – ons gezin te respecteren en nooit meer te proberen ons te controleren, dan mag je vandaag blijven voor een kop thee. Meer kan ik je nu niet bieden.’
Margaret knikte snel, alsof ze na bijna verdrinking eindelijk weer lucht had gekregen. « Ik beloof het, » fluisterde ze. « Ik zal me er nooit meer mee bemoeien. »
Sofia wees naar de doos. « Is die voor mij? »
‘Ja,’ zei Margaret, haar stem nog steeds trillend. ‘Het was ooit van je vader.’
Sofia opende het voorzichtig. Binnenin lag een set prachtig ingebonden verhalenboeken – sprookjes, fabels, waarvan de randen wat versleten waren door het veelvuldig lezen. Ik herkende ze uit mijn jeugd. Ik was dol op die boeken.
‘Het is niet nieuw,’ zei Margaret nerveus. ‘Maar het is het beste wat ik kon bedenken om mee te nemen. Iets dat ertoe doet.’
‘Dankjewel,’ zei Sofia. Na een fractie van een seconde geaarzeld te hebben, stond ze op en stapte naar voren om haar grootmoeder kort te omhelzen.
Margaret verstijfde, hield zich toen langzaam in en sloot haar ogen. Het zorgvuldige masker dat ze haar hele leven had gedragen, vertoonde eindelijk barsten.
In die omhelzing veranderde er opnieuw iets in huis. Het verleden verdween niet. Maar de toekomst opende zich, zij het een beetje ruimer.
De dag waarop sinaasappels mijn leven veranderden
Een maand later stonden we onder de witte lichtslingers in de achtertuin. Het gras voelde zacht aan onder onze voeten. Vrienden, een paar goede collega’s, Dr. Harper, mevrouw Greene en haar man, en ja, Margaret, zaten op eenvoudige klapstoelen.
Lena liep in een bescheiden ivoorkleurige jurk naar me toe, Sofia aan haar zijde met een klein ringkussentje. Toen de ambtenaar ons tot man en vrouw verklaarde en ik Lena kuste, voelde het gejuich dat opsteeg als een muur van warmte om ons heen.
Later, terwijl iedereen lachte en Sofia op blote voeten door het gras rende met een stuk taart in haar hand, glipte ik even de hal in.
Op het bijzettafeltje onder de trap stonden twee ingelijste foto’s naast elkaar.
Op de eerste foto zat Lena jaren geleden op een deken in een zonnig park, haar haar wapperend in de wind en haar ogen stralend. Het beeld dat me bleef achtervolgen en me tegelijkertijd gezelschap hield.
Op de tweede foto, die slechts enkele weken eerder was genomen, zaten Lena en ik met gekruiste benen op het vloerkleed in de woonkamer, met Sofia tussen ons in. Open pizzadozen lagen om ons heen. Sofia had saus op haar neus. Lena keek me aan met een liefde die mijn hart nog steeds op de beste manier deed kloppen. Ik lachte als een man die eindelijk het ontbrekende stukje van zijn eigen verhaal had gevonden.
‘Papa?’ zei een klein stemmetje achter me.
Ik draaide me om. Sofia stond daar in haar feestjurk, haar haar een beetje warrig van het dansen.
‘Wat doe je hier helemaal alleen?’ vroeg ze. ‘Mama zoekt je. Ze gaan zo de taart aansnijden.’
‘Ik zat net te denken,’ zei ik, terwijl ik haar optilde. ‘Ik zat te denken hoe gelukkig ik ben.’
‘Waarom?’ vroeg ze, terwijl ze haar armen om mijn nek sloeg.
‘Omdat er op een hete middag een heel dapper meisje bij mijn poort verscheen om sinaasappels te verkopen,’ zei ik. ‘En in plaats van alleen fruit bracht ze me een heel leven dat ik niet wist dat ik miste.’
Sofia giechelde en kuste me op mijn wang. « Kom op, pap, » zei ze. « Er is chocoladetaart. Die wil je echt niet missen. »
We liepen samen terug naar de tuin, waar Lena glimlachend op ons wachtte, terwijl onze gasten onder de lampen met elkaar praatten en hun glazen klinkten. De muziek begon weer.
Het leven heeft de neiging om in een cirkel terug te keren. Soms neemt het je dingen af waarvan je denkt dat je er niet zonder kunt, om te zien hoe je het in je eentje redt. En soms, als je koppig genoeg bent om je hart open te houden – zelfs als het je bang maakt – brengt het meer terug dan het ooit heeft afgenomen.
Ik heb tien jaar verloren. Niets kan die dagen terugbrengen. Maar ik heb er een vrouw, een dochter en een huis voor teruggekregen dat eindelijk weer tot leven komt.
Het begon allemaal met een vermoeid kind aan mijn poort, dat zachtjes vroeg: « Meneer, wilt u misschien wat sinaasappels kopen? »
