“Dan handelt de huidige eigenaar in zijn recht. Heeft u de middelen om de achterstallige betalingen vandaag nog te voldoen?”
Robert keek naar Dawn. Dawn keek weg.
« Nee, Edelheer. »
« Uitspraak ten gunste van de eiser. U heeft 72 uur de tijd om het pand te verlaten. »
De hamer sloeg met een dreun. Het klonk alsof een pollepel tegen mijn hoofd sloeg. Scherp. Definitief.
Robert zakte in zijn stoel. Dawn stond op en stormde de rechtszaal uit, hem alleen achterlatend. Terwijl Robert door het gangpad liep, passeerde hij me recht in de ogen. Hij raakte mijn jas aan. Hij wierp geen blik op de elegante vrouw op de achterste rij.
Toen ik arm was, was ik onzichtbaar voor hem. Nu ik machtig was, was ik ook onzichtbaar voor hem.
Drie dagen later belde Roger me op.
“Ze zijn weg. Het appartement staat leeg. Maar Robert… hij zit in de lobby. Hij weigert te vertrekken totdat hij met een vertegenwoordiger van Nemesis Holdings heeft gesproken. Hij zegt dat hij informatie heeft over de ‘wensen van de vorige eigenaar’.”
Ik draaide mijn stoel om naar de skyline van de stad te kijken. « Breng hem naar kantoor, Roger. Het is tijd. »
Hoofdstuk 5: De eigenaar
Ik bereidde de situatie voor. Ik zat in Rogers enorme leren fauteuil, achter zijn imposante eikenhouten bureau. De jaloezieën waren dichtgetrokken, waardoor de kamer in de schaduw lag, op een enkele lamp na die mijn gezicht verlichtte.
Toen Robert binnenkwam, zag hij er gebroken uit. Zijn ogen waren rood omrand. Hij droeg een plastic tas met zijn spullen – precies zoals ik maanden geleden had gedaan.
‘Dank u wel dat u me wilt ontvangen,’ stamelde hij, terwijl hij naar zijn voeten keek. ‘Ik wilde alleen… ik wilde uitleggen dat mijn vader, Henry Salazar, dit nooit gewild zou hebben. Familie was hij erg belangrijk.’
‘Is dat zo?’ vroeg ik. Mijn stem was kalm en vastberaden.
Roberts hoofd schoot omhoog. Hij kneep zijn ogen samen en tuurde in de schemering.
‘Die stem…’ fluisterde hij.
Ik boog me voorover in het licht. « Hallo, Robert. »
Hij wankelde achteruit alsof hij was neergeschoten. Hij greep de rugleuning van een stoel vast om zijn evenwicht te bewaren. « Mam? Wat… wat doe je hier? Ben jij de schoonmaakster? »
‘Ik ben Nemesis Holdings, Robert,’ zei ik. ‘Ik ben de eigenaar. Van het gebouw. Van het appartement dat je net bent kwijtgeraakt. Van alles.’
Hij opende zijn mond, maar er kwam geen geluid uit. Hij bekeek mijn pak, mijn haar, de diamanten in mijn oren.
‘Nee,’ hijgde hij. ‘Dat is onmogelijk. Jij… jij was dakloos.’
‘Dat klopt,’ beaamde ik. ‘Omdat jij me daar hebt neergezet. Je hebt me eruit gegooid met tweehonderd dollar. Je hebt je vrouw me laten mishandelen. En toen ik bloedend op je vloer lag, zette je de televisie harder.’
Hij liet zich in de stoel vallen en begroef zijn gezicht in zijn handen. « Oh mijn god. Oh mijn god. »
‘Waarom, Robert?’ vroeg ik. De vraag die me al maanden bezighield. ‘Waarom heb je het gedaan?’
Hij keek op, de tranen stroomden over zijn gezicht. « Ik was zwak, mam. Dawn… ze was altijd ongelukkig. Ze gaf zoveel geld uit. Ik dacht dat als ik haar gaf wat ze wilde… als ik van het ‘probleem’ afkwam… ze eindelijk gelukkig zou zijn. Ik was een lafaard. »
‘Ja,’ zei ik. ‘Dat was je.’
‘Waar is ze nu?’ vroeg ik.
‘Ze heeft me verlaten,’ lachte hij bitter. ‘Op het moment dat de uitzettingsbrief kwam. Ze zei dat ze niet voor armoede had gekozen. Ze is weg.’
Er viel een diepe stilte tussen ons.
‘Dus,’ zei hij, terwijl hij zijn neus afveegde. ‘Jij hebt dit gedaan? Je hebt de huur verhoogd? Je hebt me eruit gezet? Om wraak te nemen?’
