Ik was acht maanden zwanger toen mijn schoonmoeder tegen me schreeuwde: « Je hebt mijn kind gestolen! » Voordat ik kon reageren, greep mijn schoonzus me bij mijn nek en duwde me zo hard dat mijn buik tegen de tafel sloeg. Ik voelde een scherpe pijn en mijn vliezen braken onmiddellijk. Ze lachte en riep: « Dat is je straf! » Ik kon nauwelijks ademhalen, maar toen mijn man binnenkwam en het tafereel zag… de blik op zijn gezicht vertelde me dat niets meer hetzelfde zou zijn. En dat mijn wraak al begonnen was.
De pijn kwam zo plotseling dat ik er geen adem meer van kreeg. Een scherpe steek schoot door mijn buik, net toen mijn schoonzus, Eliza, me tegen de eikenhouten eettafel smeet. De klap galmde door mijn ruggengraat en ik voelde iets in me scheuren. Acht maanden zwanger, kon ik nauwelijks staan.
‘Dat is je straf!’ lachte Eliza, terwijl ze zichzelf afstofte alsof ze vuilnis over me heen had gegooid.
Mijn schoonmoeder, Greta, wees met een trillende vinger naar me, haar ogen vol haat.
“Je hebt mijn zoon gestolen! Hij heeft nooit van je gehouden! Je bent alleen maar zwanger geraakt om hem aan je te binden!”
Ik probeerde te praten, maar er ontsnapte alleen een kreun. Tussen mijn benen voelde ik plotseling, heet en hevig, de pijn: mijn vliezen braken. Het tapijt werd donkerder onder me, maar geen van beiden deed een poging om me te helpen.
‘Greta… alsjeblieft…’ fluisterde ik, terwijl ik me aan de rand van de tafel vastklampte om niet te vallen.
‘Zeg mijn naam niet,’ siste ze. ‘Ik hoop dat dat kind niet geboren wordt.’
Eliza barstte in lachen uit en genoot van elke seconde van mijn pijn.
« Ach, laat haar met rust, mam. Ze heeft er zelf om gevraagd. Altijd zo aardig, zo ‘perfect’, zo ‘heilig’ tegenover de buren… Walgelijk. »
Mijn zicht werd wazig. De pijn nam toe, een hevige druk schoot door mijn buik. Ik wilde achteruitdeinzen, mijn buik beschermen, maar mijn benen trilden te veel.
‘Ik ga… naar het ziekenhuis…’ wist ik nog net uit te brengen, terwijl ik naar de deur liep.
Maar Eliza blokkeerde mijn weg door haar hand op mijn borst te leggen.
“Je gaat hier niet weg. Je wacht tot Lars terugkomt. Hij beslist.”
Precies op dat moment vloog de voordeur open. Het geluid van sleutels die op de grond vielen galmde door het huis. Mijn man, Lars, verscheen, zijn gezicht vertrokken van schrik. Hij keek naar de plas water aan mijn voeten. Mijn moeizame ademhaling. Mijn trillende handen op mijn buik.
Toen zag hij zijn zus, die nog steeds glimlachte, en zijn moeder, die nog steeds met een beschuldigende vinger wees.
Lars’ uitdrukking veranderde in een oogwenk. Een schaduw viel over zijn ogen. Zijn kaken spanden zich aan, zijn botten zichtbaar.
‘Wat… heb je… gedaan?’ Zijn stem was zo laag en zo koud dat zelfs Eliza een stap achteruit deed.
Ik probeerde hem te bereiken, maar mijn benen begaven het. Voordat ik viel, ving Lars me voorzichtig op.
En op dat moment wist ik het: er was iets in hem geknapt.
En wat volgde… daar was geen weg meer terug.
Lars tilde me op in zijn armen, zijn blik onafgebroken gericht op zijn moeder en zus. Zijn passen waren snel, gespannen, bijna gewelddadig. Ik voelde zijn hart hevig tegen mijn arm bonzen.
‘Ik neem je mee naar het ziekenhuis,’ fluisterde hij, zijn stem trillend van woede.
‘Lars, doe niet zo dramatisch,’ siste Greta. ‘Die vrouw overdrijft altijd.’
Hij stopte. Hij draaide langzaam zijn hoofd naar hen toe.
