In het ziekenhuis bevestigden de artsen dat ik vroegtijdig aan het bevallen was. Ze legden uit dat fysieke uitputting in combinatie met langdurige emotionele stress tijdens de zwangerschap ernstige gevolgen kan hebben. Ik werd met spoed opgenomen.
Uren later werd onze zoon te vroeg geboren. Hij was klein en kwetsbaar en werd direct naar de neonatale afdeling gebracht. Ik heb hem maar even gezien, maar dat moment is me altijd bijgebleven.
Tijdens mijn herstel sprak Javier in vertrouwen met de artsen en begon hij te begrijpen hoeveel spanning ik thuis had ervaren. Voor het eerst zag hij echt wat ik in stilte had doorstaan.
Onze zoon heeft enkele weken onder medisch toezicht doorgebracht. Ik heb urenlang naast zijn couveuse gezeten en voorzichtig mijn hand tegen het glas gelegd. Javier was er altijd bij. Die ervaring heeft hem veranderd.
Toen ik uit het ziekenhuis werd ontslagen, nam Javier een duidelijke beslissing: we zouden niet langer in dat huis wonen.
We huurden een klein appartement vlakbij het ziekenhuis. Het was niet groot of luxe, maar wel rustig en veilig. Voor het eerst in maanden voelde ik me vredig.
Carmen probeerde daarna contact met me op te nemen. Ze verontschuldigde zich en zei dat ze zich niet had gerealiseerd hoeveel druk er op me stond. Ik luisterde, maar ik begreep ook iets belangrijks: afstand was nodig om te genezen.
Weken later kwam onze zoon eindelijk thuis. Hij was nog steeds klein, maar sterk. Toen ik hem vasthield, besefte ik hoe dicht we erbij waren geweest om alles te verliezen.
Dit verhaal gaat niet over schuld. Het gaat over wat er kan gebeuren als stress en emotionele druk worden genegeerd, vooral tijdens de zwangerschap. Soms komt schade niet voort uit wreedheid, maar uit een gebrek aan begrip.
Ik heb geleerd dat jezelf beschermen niet egoïstisch is, en dat grenzen stellen geen afwijzing is. Het is juist zorgzaamheid.
Voor jezelf.
En voor het leven dat je moet beschermen.
