Mijn handen trilden toen ik het opende. Er zat een foto van mij in, maanden geleden genomen tijdens het liefdadigheidsevenement. Op de achterkant een handgeschreven notitie:
« Voldoet aan de beschrijving. Dezelfde hoogte. Hetzelfde type. Ga voorzichtig te werk. »
Mijn hart bonsde. Wat betekende dat? Wie had het geschreven?
Opeens verscheen Carmela in de deuropening.
“Miguel, wat ben je aan het doen?”
Ik draaide me om en hield de foto omhoog.
« Hoe ben je hieraan gekomen? Voordat we elkaar überhaupt ontmoetten? »
Ze staarde een tijdje en glimlachte toen. Een koude, levenloze glimlach.
« Omdat ik je al heel lang ken. »
Ik verstijfde. « Wat bedoel je? »
« Jij bent zijn spiegelbeeld, » zei ze zachtjes. « Manuel had een zoon met zijn maîtresse. Die zoon… dat ben jij, Miguel. »
De tijd stond stil. De kamer draaide.
« Ik weet niet of je het ooit hebt geweten, » vervolgde ze, « maar door met mij te trouwen, heb je de bloedlijn die zichzelf ooit vernietigde, herenigd. »
De weken die volgden waren chaotisch: anonieme telefoontjes, zwarte auto’s die ons achtervolgden, verdwenen documenten. Haar familieleden begonnen rechtszaken aan te spannen. Advocaten dreigden Manuels zaak te heropenen.
Ik dacht dat ik de liefde had gevonden. In plaats daarvan werd ik onderdeel van een web van erfenis, bloed en zonde dat al lang voor mijn geboorte begon.
Op een nacht, terwijl Carmela sliep, werd ik wakker van het gezoem van een motor buiten. Ik keek door het raam en zag een zwarte SUV geparkeerd staan bij de poort.
En op dat moment besefte ik de waarheid: ik was niet met een vrouw getrouwd.
Ik was een wereld binnengestapt die gebouwd was op leugens, bloed en de spoken uit haar verleden.
