De stilte die volgde was zo zwaar dat het verstikkend was. Nathan knipperde twee keer met zijn ogen, klemde zijn kaken op elkaar en zette toen zijn bier neer. Zijn moeder greep naar de parels, oprecht verontwaardigd – alsof ik degene was die zojuist een onvergeeflijke daad had begaan. Het gezicht van zijn vader verstrakte van die trotse woede die alleen ontstaat in gezinnen waar controle wordt verward met respect.
Emily stond trillend achter me, gewikkeld in mijn jas als een schild waarvan ze niet eens zeker wist of ze het wel mocht gebruiken.
Nathan nam als eerste het woord:
« Meneer, dat is iets tussen mij en mijn vrouw… »
« Nee, » onderbrak ik. « Dit gaat over geweld. En daar moet nu een einde aan komen. »
Hij grijnsde.
« Geweld? Ze heeft me vernederd! Ze heeft een jurk gekocht die ze niet nodig had. »
‘Dat was mijn geld,’ fluisterde Emily. ‘Mijn salaris. Niet dat van jou.’
Haar moeder siste:
« Geef niet zo’n weerwoord, meisje. »
Die ene zin was voor mij genoeg om te begrijpen waar Nathan zijn gedrag vandaan haalde.
Ik deed een stap naar voren.
« Ze is geen dienstmeisje. Ze is geen object. Ze is mijn dochter. »
Nathan rolde met zijn ogen.
« Ze maakt er een enorm drama van. Ik heb haar alleen maar gezegd dat ze over haar keuzes moest nadenken, meer niet. »
‘Je hebt haar gedwongen om in de regen te knielen,’ zei ik, mijn stem trillend van onderdrukte woede. ‘Je hebt haar vernederd. Je hebt je familie laten meedoen. Dat is geen attentheid. Dat is overheersing.’
Nathans vader stond op.
« Je kunt haar niet zomaar meenemen. Ze is getrouwd. Haar plaats is hier. »
Emily deinsde terug bij het woord ‘plaats’, alsof het de last droeg van alle vernederingen die ze had doorstaan.
Ik draaide me naar haar om.
« Emily, wil je blijven? »
Ze schudde krachtig haar hoofd.
« Nee. Niet meer. Alsjeblieft, papa… neem me mee. »
Dat was alles wat ik nodig had.
Ik begeleidde haar naar de ingang. Nathan probeerde naar voren te komen, maar ik ging voor hem staan en dwong hem achteruit te deinzen zonder hem aan te raken.
« Als je vandaag binnen drie meter van haar komt, bel ik de politie. Dan gaan we het hebben over een contactverbod. »
Haar moeder slaakte een verontwaardigde kreet, alsof ik haar had geslagen.
« Hoe durf je de wet te vermengen met wat er in ons huis gebeurt? »
