Het kleine kindje won en deed een overwinningsdans die leek op een vorm van interpretatieve karate.
Ze wilde net het eerste cadeautje pakken toen de deurbel ging.
We verstijfden allemaal.
‘De Kerstman?’ fluisterde ze.
Mijn zevenjarige lachte me uit.
‘De kerstman belt niet aan,’ zei ze. ‘Gebruik je verstand.’
‘Misschien is hij iets vergeten,’ zei de kleine.
Ik lachte.
“Ik haal het wel.”
Een koerier stond op de veranda, met rode wangen van de kou, en hield een grote doos vast, ingepakt in glanzend kerstpapier.
Grote rode strik.
‘Bezorging voor u,’ zei hij, terwijl hij het apparaat kantelde zodat ik het label kon zien.
Mijn naam stond er netjes op geschreven.
Geen afzender vermeld.
Ik tekende, bedankte hem en bracht de doos naar de keuken.
De meisjes bleven in de deuropening staan als nieuwsgierige katjes.
‘Is het voor ons?’ vroeg mijn jongste.
‘Ik weet het niet zeker,’ zei ik. ‘Laat me eerst even kijken.’
Mijn hart bonkte in mijn keel, en ik wist niet waarom.
Ik heb het inpakpapier eraf gehaald.
Daaronder lag een gewone kartonnen doos.
Ik opende de flappen.
Bovenop lag een opgevouwen brief.
De eerste zin trof me als een mokerslag.
“Beste vriendelijke vreemdeling.”
‘Mama?’ vroeg mijn oudste dochter. ‘Waarom trek je zo’n gezicht?’
Ik had niet door dat mijn handen trilden.
Ik slikte en begon te lezen.
Het kwam van Laura.
Ze schreef dat iemand op het station haar telefoon had laten opladen nadat ik haar had afgezet.
Haar zus kwam aan, huilend, schreeuwend en haar tegelijkertijd omhelzend.
Ze is veilig thuisgekomen.
Ze vertelde haar familie alles.
Over de bushalte.
De kou.
Mijn huis.
De logeerkamer.
De maaltijd.
Ze zei dat haar familie niet veel bezat.
Haar ouders leefden van een vast inkomen.
Haar zus had twee banen.
