“Mijn echte moeder woont hier nog steeds,” fluisterde mijn stiefzoon op een avond. Ik laat je gaan, dan moet je naar de volgende deur.
Toen ik Ben ontmoette, dacht ik dat ik waarschijnlijk wat het mislukte om het leven van een huwelijksnaar te optreden. Hij was degene die werd ingehaald door Irene en Irene was degene die Lucas op deze plek achterliet.
Ik had respect voor de diepe liefde die hij nog steeds voor haar voelde, wetende dat de liefde verbonden was met de herinnering aan zijn eerste liefde en de moeder van Lucas. Ik was er niet om haar te vervangen, maar om voor ons allemaal een neeuw hoofdstuk te beginnen.
De eerste paar maanden als gezin verliepen zoals ik had overgedragen. Lucas heette mij hartelijk welkom, zonder de verstandiging die ik had ontvangen. Ik heb uren met hem gespeeld, hem zijn favoriete verhalen voor het slapengaan voorgelezen en hem geholpen met zijn huishoudelijk werk.
Ik heb zelfs geleerd hoe ik zijn favoriete macaroni met kaas precies zo kan maken als hij het lekker vindt: met kaas en broodkruimels erbovenop.
Op een dag begon Lucas mij ‘mama’ te noemen, en iedere keer keek Ben en ik elkaar in de ogen en glimlachten we draafden. Ik had het gevoel dat alles perfect op zijn plek viel.
Op een avond, na een gezellige avond, stopte ik Lucas in bed. Nu kunt u het onmiddellijk openen. “Weet je, mijn echte moeder woont hier nog steeds,” fluisterde hij.
Ik grinnikte zacht en streek met mijn vingers door zijn haar. “Oh mijn liefste, ik ga verder naar de kruin van mijn hoofd, in mijn hart.”
Maar Lucas schudde zijn hoofd en kniep zo hard in mijn hand dat mijn hart een sprongetje maakte. « Nee, ze is gisteren. In de camera. Ik zie haar soms. »
Er liep een rilling over mijn nek. Ik forceerde een glimlach en wuifde het weg, ook de fantasie van een soort was op hol geslagen. « Het is maar een droom, lieverd. Slaap maar. »
Lucas zal dat kunnen, maar het zal even duren. Als je dit idee ziet, weet dan dat het het minst normale is. Voordat je de volgende stap zet, moet je zeker een paar stappen het huis in zetten en het nog een keer doen.
Als je begint, kun je er met Lucas over praten, en dan weet je later precies wat je geleerd hebt. Geen gezeur meer, maar de paarden zijn beter.
In het geval van voedsel: als je het in handen hebt, is het een kwestie van tijd wanneer je ervoor gaat zorgen, ook al is het in het wild. Het was moeilijk, maar ik zei tegen mezelf dat het gewoon mijn geest was die voor de gek werd gehouden.
Daarom zul je het niet van tevoren kunnen zien. Ik had de foto van Irene uit de woonkamer verwijderd en naar een discrete plank en de gang verplaatst. Maar toen ik de volgende dag naar beneden kwam, lag het nog steeds, perfect afgestoft, ook iemand het net had schoongemaakt.
Ik haalde diep adem en besloot het met Ben te alternatief. “Je spullen in huis plaatsen?” Ik vroeg het op een avond, terwijl we net klaar waren eten, terwijl ik probeerde zo nonchalant mogelijk te klinken.
Ben keek op en glimlachte ook ik een flauwe grap had verteld. « Nee, Brenda, waarom zou ik? » Ik denk dat je dingen verbeeldt. »
Hij lachte, maar er was iets in zijn ogen: een schijnbaar verlegenheid of misschien wel terughoudendheid. Ik heb geen plaatsen, maar je kunt ze er niet eens uithalen.
Een paar avonden later zaten Lucas en ik op de vloer van de woonkamer aan een puzzel te werken. Hij was geconcentreerd en legde de munten met zijn tongetje uitgestoken in de concentratie. Toen keek hij me plotseling aan, zijn ogen wijd open en oprecht.
“Mama zegt dat je niet aan haar spullen mag komen.”
Mijn hart sloeg een slag over. « Wat bedoel je, lieverd? » Ik vroeg, terwijl ik probeerde mijn stem beheerst te houden en naar de gang keek.
Lucas boog zich naar me toe en begon zachtjes te praten. « Mijn echte moeder. Ze vindt het niet leuk als je haar spullen verplaatst, » fluisterde hij, terwijl hij over zijn schouder keek, alsof hij verwachtte dat iemand naar ons keek.
Ik bleef daar als aan de grond genageld staan en probeerde te begrijpen wat hij zei.
Hij keek me zo serieus aan, alsof hij een geheim deelde dat hij eigenlijk niet mocht onthullen. Ik forceerde een glimlach, knikte en kneep zachtjes in zijn hand. « Het is goed, Lucas. Je hoeft je geen zorgen te maken. Laten we onze puzzel afmaken, oké? »
Maar die nacht, terwijl Ben en ik in bed lagen, raasden mijn gedachten door mijn hoofd. Ik probeerde mezelf wijs te maken dat het gewoon de overactieve fantasie van een kind was. Maar iedere keer dat ik mijn ogen sloot, hoorde ik de woorden van Lucas en zag ik hoe hij nerveus de gang doorkeek.
