Laura liep terug naar de wastafel, haar rug licht gebogen, haar bewegingen voorzichtig – alsof ze bang was iets verkeerds te doen. Ze klaagde niet. En die stilte baarde me de meeste zorgen.
Ik pakte mijn telefoon, deed alsof ik berichten las en ging opzij staan. Ik belde Javier, een oude familievriend die nu als advocaat werkte en vaak gezinnen bijstond die te maken hadden met emotionele en huiselijke problemen.
‘Ik wil dat je hierheen komt,’ zei ik zachtjes. ‘Naar het huis van mijn dochter.’
Er veranderde niets in de kamer. Daniel ging weer zitten. Margaret bleef eten. Laura bleef de afwas doen.
Een paar minuten later werd er op de deur geklopt.
Daniel keek geïrriteerd toen hij opendeed, maar zijn uitdrukking veranderde onmiddellijk toen hij Javier daar zag staan met twee lokale politieagenten.
‘Goedemiddag,’ zei Javier kalm. ‘We hebben een telefoontje ontvangen waarin bezorgdheid werd geuit.’
Margaret stond meteen op.
‘Er moet een misverstand zijn,’ zei ze vastberaden. ‘Alles is hier in orde.’
De agenten vroegen of ze binnen mochten komen. Ik knikte voordat iemand anders kon reageren.
Laura kwam net de keuken uit toen ze onbekende stemmen hoorde. Toen ze de politie zag, verstijfde ze en klemde zich vast aan de zoom van haar trui.
‘Gaat het goed met je?’ vroeg een agent vriendelijk.
Laura keek naar Daniel. Daarna naar Margaret. Ik kon zien hoe moeilijk het voor haar was om te spreken – hoe gewend ze was geraakt aan zwijgen.
Ten slotte sloeg ze haar ogen neer en zei zachtjes:
« Nee… het gaat niet goed met me. »
Het werd stil in de kamer.
