Van confrontatie
Ik belde aan, mijn handen trilden.
Gary deed de deur open. Je kunt het licht zien, zelfs als het nog springlevend is. Hij wist het.
“Je meende wat je zei?” » Vroeg ik, terwijl ik de barst en mijn stem inhield.
Hij stamelde. « Het was maar praten. Ik weet hoe jongens zijn… »
‘Nee,’ zei ik. « Waag het niet. Ik hou ervan als het op mij aankomt. Je laat me naast je rouwen. Ik weet dat ik weet wat ik zei en wat ik had. »
Ik stak mijn hand in mijn stapel en haalde er de kaart uit — de kaart die met liefde, hoop en zuurverdiend vertrouwen werd geschreven. Ik liet het tussen ons en op de gronde vallen.
“Voeg het toe aan je verzameling leugens. »
Ik trok me om en liep weg.
Van genadeslag – en het begint vóór de oorlog
