Hij was er niet meer. Zo is het gegaan.
Ik was 23 jaar oud. Verdriet Kleefde aan mij als een tweede huid. Erger nog, ik hield een pasgeboren baby vast die meer nodig had dan mijn gebroken zelf kon bieden. Toen kwam Charles’ moeder, Diane, in beeld. We werken aan wat de snelgroeiende machine kan doen en voor mij zullen het “alle dingen zijn die jij maakt”.
Ik heb niet geprotesteerd. Ik heb zelfs geen vragen gesteld.
Iknikte slechts tijdens de begrafenis achter een gesloten kist plaatsvindt. Ze stond op een snelle crematie. Zij pleegde de telefoontjes. Ik bleef in bed, hield Susie vast en liet Diane de scheuren in mijn wereld gladstrijken als behang over rottende muren.
Ik heb zijn lichaam nog nooit gezien.
Ik dacht dat het niet meer toe deed.
