« Vertel ons eens wat er die dag is gebeurd, Harold en Margaret. »
Margaret vouwde haar handen samen, nog steeds geschokt.
« We kregen een lekke band op weg naar onze zoon voor Thanksgiving. We stonden daar bijna een uur vast. Onze oude telefoon had geen bereik en er reden alleen maar auto’s voorbij. We dachten misschien… »
Ze slikte. « Misschien zouden we daar wel vast komen te zitten in de vrieskou. »
Harold knikte.
« Met mijn artritis kon ik zelfs de eerste moer niet losdraaien. We voelden ons machteloos. »
Hij pauzeerde even, zijn ogen werden plotseling milder.
« En toen verscheen hij zomaar. »
De journalist glimlachte.
« Jouw ‘Superman’, als ik me niet vergis. »
Harold knikte met een kleine glimlach.
« Onze ‘Superman’, ja. Hij heeft de band verwisseld. Hij heeft ons gered. »
Ik staarde naar het scherm, verbijsterd door wat ik hoorde.
De journalist vroeg:
« En u heeft ook een foto, toch? »
Margaret hield een klein telefoontje omhoog.
« Onze kleindochter is journalist en ze zegt altijd dat we alles moeten filmen, voor het geval het ooit nog van pas komt. Dus ik heb een foto gemaakt. En ik heb zelfs een filmpje opgenomen terwijl hij de band aan het verwisselen was. »
Ik kon mijn oren niet geloven. Ik had niet eens door dat de vrouw me aan het filmen was.
Er verscheen een foto op het scherm: ik was te zien, gehurkt bij hun auto, met dwarrelende sneeuw om me heen, er volkomen versteend en ongelukkig uitzien.
Toen begon een schokkerige video, waarop te zien was hoe mijn bevroren vingers de moeren vastdraaiden, terwijl Harold nerveus naast me stond te zwaaien.
Mijn moeder schreeuwde het bijna uit aan de telefoon:
« Stuart! JIJ BENT HET! »
Ik schrok. Ik was zo gefascineerd door de tv dat ik bijna vergeten was dat mama nog steeds aan de telefoon was via de luidspreker.
« Dat is ongelooflijk! » zei de journalist. Vervolgens draaide hij zich weer naar het stel.
« Is er iets wat jullie tegen jullie ‘Superman’ willen zeggen? Hij kijkt misschien wel naar jullie. »
Op het scherm veegde Margaret haar ogen af. Ze keek naar haar man, knikte en sprak toen rechtstreeks in de camera.
‘Jongeman,’ zei ze, ‘als u dit kijkt, neem dan alstublieft contact met ons op. Onze kleindochter heeft onze contactgegevens op de website van de zender gezet. Uw vriendelijkheid heeft ons die dag gered, en we willen u daarvoor hartelijk bedanken.’
Ik stond daar in mijn keuken, met een mes vol pindakaas in mijn hand, en vroeg me af hoe deze ochtend zo had kunnen uitlopen.
Moeders stem kraakte weer door de luidspreker.
« Hoe kon je ons dat niet vertellen? Je hebt er aan tafel op Thanksgiving Day geen woord over gezegd! »
Ik haalde mijn schouders op, nog steeds in shock.
« Ik vond het niet belangrijk, mam. Ik heb gewoon… geholpen. Dat is alles. »
‘Luister, Stuart,’ zei mama met de zachte toon die ze gewoonlijk voor Emma reserveerde. ‘Het is nooit ‘gewoon helpen’ als je iets goeds voor anderen doet. Diep van binnen, als ze het zelf zouden kunnen redden, zouden ze geen hulp nodig hebben, toch?’
« Bericht ontvangen, » mompelde ik.
Die avond, nadat Emma naar bed was gegaan, ging ik naar de website van de zender, zocht hun telefoonnummer op en belde.
Margaret reageerde meteen.
« O mijn God! Is dit toeval…? »
