‘Je grootouders zijn er dol op,’ merkte ik op.
— En ze is dol op ze. Ze zijn al volledig in haar ban.
— Ze maakt overal waar we komen vrienden.
« Vooral onder grootouders? » grapte Angie.
— Vooral bij lieve grootouders.
Angie glimlachte – een brede, oprechte glimlach.
‘Dus,’ vroeg ze, terwijl ze een plukje haar achter haar oor schoof, ‘kom je hier vandaan?’
Ik knikte.
— Geboren en getogen in Millford. En jij?
— Ik ben hier vorig jaar komen wonen. Ik ben fotograaf.
Ze wees naar een aantal ingelijste landschapsfoto’s boven de open haard.
— Vooral natuur- en reisfoto’s.
« Ze zijn prachtig, » zei ik openhartig.
Haar ogen lichtten op.
— Denk je dat echt?
— Ja. Echt waar.
Het gesprek werd vanzelf diepgaander. We praatten over onze jeugd, onze favoriete films, onze droomreizen, de chaos van familiebijeenkomsten. Er was iets eenvoudigs, vertrouwds, comfortabels en onverwachts tussen ons.
Op een gegeven moment zei ze zachtjes:
— Het is makkelijk om met u te praten.
Ik knipperde met mijn ogen.
— Dat is grappig… Ik dacht precies hetzelfde over jou.
Ze sloeg haar ogen neer, een kleine glimlach speelde in haar mondhoek.
Toen Emma terugkwam, naast me ging zitten en zachtjes aan mijn mouw trok, terwijl ze mompelde dat ze moe was, besefte ik hoe laat het al was geworden.
Margaret stond erop dat ze wat restjes voor ons klaarmaakte om mee te nemen. Howard schudde mijn hand opnieuw, met verrassende kracht.
« Dank u wel, » zei hij, zijn stem trillend van dankbaarheid.
« Graag, » antwoordde ik.
Terwijl Angie ons terug naar de deur begeleidde, aarzelde ze.
« Zou je het leuk vinden om… een keer een kopje koffie te drinken? » vroeg ze met een schattige, ietwat onzekere toon.
Ik glimlach.
— Dat zou ik heel graag willen.
—
EEN GROEIENDE BAND
Het café veranderde in een dinerfeest.
Het avondeten mondde uit in wandeltochten in het weekend.
De weekendwandelingen veranderden in gezellige avonden bij haar thuis, lachend op de bank terwijl Emma haar haar invlocht.
Wij drieën pasten perfect bij elkaar, alsof iemand drie verschillende puzzelstukjes had genomen die op wonderbaarlijke wijze in elkaar pasten.
Emma was dol op Angie.
Angie was dol op Emma.
En ik… ik merkte dat ik Angie’s aanwezigheid steeds meer miste.
Op een zaterdagmorgen, een paar maanden later, wandelden we in de sneeuw, in het bos achter het huis van haar grootouders. Angie maakte foto’s van de kale bomen, bedekt met een laagje rijp.
Emma rende vooruit en liet kleine voetafdrukken achter in de verse sneeuw.
« Weet je, » zei Angie, terwijl ze haar apparaat neerlegde, « ze heeft echt geluk dat ze jou heeft. Niet alle vaders zijn… zoals jij. »
Ik trok mijn wenkbrauw op.
— « Zoals ik » hoe dan?
— Aanwezig. Geduldig. Het type dat voor vreemden aan de kant van de snelweg stopt.
Ik moest even lachen.
— Dit verhaal zal me de rest van mijn leven bijblijven, hè?
Ze gaf me een lichte duw met haar elleboog op mijn schouder.
