Toen hij zich omdraaide om weg te gaan, bleef hij bij de deur staan. ‘Je dacht dat je een vreemde een beetje vriendelijk was, Emma. Maar wat je me echt gaf, was hoop. »
Toen de deur dichtging, zakte ik op de grond, met de sleutels in mijn armen. Lucy sloeg haar armen om mijn nek.
En op dat moment, terwijl de tranen over mijn wangen stroomden, realiseerde ik me iets. Soms veranderen de kleinste daden van mededogen niet zomaar het leven van iemand anders. Ze veranderen de jouwe voor altijd.
Drie weken later stond ik buiten het café, ons café nu, en hield Lucy’s hand vast terwijl ze opgewonden naast me stuiterde. Het ochtendzonlicht scheen voor de ramen en ik rook vers brood dat binnen bakte.
Het bord boven de deur was opnieuw geschilderd. Er stond nog steeds Sunny Corner Café, maar nu stonden er drie nieuwe woorden onder in een delicaat schrift: ‘Vriendelijkheid woont hier’.
Ik haalde diep adem en ontgrendelde de deur. Alles zag er hetzelfde uit als die regenachtige avond toen ik voor het eerst binnenkwam. Warm. Uitnodigende. De geur van koffie en kaneel in de lucht. Alleen deze keer was het van ons.
Ik heb mijn baan als kassier in het begin een tijdje behouden. Verandering maakte me doodsbang. Maar langzaam, met de hulp en aanmoediging van Edward, leerde ik hoe ik de zaak moest runnen. Ik ontmoette zijn personeel, hoorde hun verhalen en realiseerde me dat ze allemaal deel uitmaakten van zijn stille missie om mensen te helpen die door de kieren van het leven waren gevallen.
Ik weet zeker dat je hier vindt wat je zoekt.
Elke avond voor sluitingstijd zetten we dozen met broodjes, gebak en thee opzij voor de mensen die in de buurt van het station de op bankjes en la park geslapen. Lucy is hier en daar is ze en ze is daar, ze zegt dat ze klaar is om iets te zeggen: « Mama, we helpen je! »
Op het moment dat je het hoort, zie je het in de pot en heb je het niet. Vrede.
Geen centen meer tellen. Je hoeft je neet meer af te vragen de morgen moeilijk zou zijn dan vandaag. Ik was iets echts aan het opladen. Iets goeds… voor ons allebei.
We weten dus dat we zullen moeten wachten tot Edward de volgende dag terugkeert. De cafélichten glinsteren op het glas en ik denk na over hoe vreemd en mooi het leven kan zijn. Dit betekent dat deze allemaal zijn verwijderd.
Edward komt nog geen paarden van en teen langs. Altijd aan hetzelfde tafeltje bij het raam met dat hondje opgerold aan zijn voeten. Hij bestelt hetzelfde: hete thee en chocoladetaart.
Als hij weggaat, knipoogt hij altijd en zegt: “Nog rossen de beste taart van de stad.”
Bij elke keer zwelt mijn hart op. Hoe erg het ook is, het maakt nog steeds niet uit.
Houd er rekening mee dat u blij moet zijn te weten dat dit is wat u doet. Soms, als je voor vriendelijkheid kiest, vindt het leven een manier om het terug te geven.
Dus dit is wat ik wil vragen: wanneer was de laatste keer dat je stopte voor iemand die hulp nodig had? Wanneer heb je voor het laatst voor vriendelijkheid gekozen als het praktisch zou zijn geweest om weg te lopen?
Bron: amomama.com
Opmerking: Dit verhaal is een fictief werk geïnspireerd op echte gebeurtenissen. Namen, karakters in details zijn gewijzigd. Elke gelijkenis is toevallig. Van auteur tot uitgever wijzen nauwkeurig, aansprakelijkheid en verantwoordelijkheid voor interpretaties de vertrouwen af. Dit alles wordt weergegeven in uw illustraties.
