Ik zei dat ik naar de winkel zou gaan en vroeg haar om het uitpakken te regelen terwijl ik weg was.
In de winkel selecteerde ik zorgvuldig de ingrediënten: verse basilicum, haar favoriete wijn en goede Parmezaanse kaas. Ik wilde dat deze avond speciaal zou zijn.
Maar toen ik thuiskwam, zakte de moed me in de schoenen.
Er stonden verschillende dozen en vuilniszakken op de veranda. Al Liams bezittingen – boeken, kleren, computer – lagen daar. Zijn leven was naar buiten gegooid.
Een fles wijn gleed uit mijn handen en brak.
Melissa deed de voordeur open en zei nonchalant: « Je bent terug! Ik heb veel gedaan terwijl je weg was. »
Ik was sprakeloos. Liams leven – zijn kamer, zijn toevluchtsoord – lag als afval op de stoep.
Net op dat moment kwam Liam thuis. Zijn gezicht kleurde rood toen hij zag
Wat is er gebeurd?
Ter illustratie.
« Wat is er aan de hand? » vroeg hij verward.
Melissa antwoordde voordat ik dat kon doen. « Liam, schat, je bent nu een grote jongen. Brandon en ik hebben ruimte nodig. Je kunt hier niet eeuwig blijven wonen. »
Ik snauwde.
« Wat heb je gedaan? » vroeg ik, terwijl ik mijn woede voelde opkomen.
« Wees realistisch, » zei ze. « Hij is oud genoeg om voor zichzelf te zorgen. Hij is gewoon aan het jagen. »
« Hij heeft twee banen! » riep ik. « Het is zijn huis! »
Liam keek er kapot van. « Misschien moet ik gewoon weggaan, » mompelde hij.
« Nee, » zei ik, me naar Melissa omdraaiend. « Hij gaat nergens heen. »
