Ik heb mijn man begraven toen onze dochter, Susie, nog maar drie maanden oud was.
Hij heeft haar nooit zien kruipen. Hij heeft haar nooit horen lachen. Hij heeft haar nooit de hand vastgehouden op haar eerste schooldag. Vanaf het moment dat hij stierf, waren we met z’n tweeën tegen de wereld. Ik moest leren sterk te zijn, want er was geen andere keuze. Ik leerde glimlachen ondanks uitputting, hoe ik van één salaris twee kon maken en hoe ik vragen als « Waar is mijn vader? » kon beantwoorden zonder in te storten.
Susie groeide op met haar vader alleen via verhalen, foto’s en een paar oude voicemailberichten die ik nooit heb kunnen verwijderen. Ze was zachtaardig, attent en veel meer introspectief dan de meeste kinderen van haar leeftijd. Soms betrapte ik haar erop dat ze naar zijn foto op de schoorsteenmantel staarde, haar vingers streelden zachtjes de rand van de lijst alsof het een toegangspoort tot hem was.
Toch had ik nooit kunnen bedenken wat er zou gebeuren als ze achttien werd.
Het was een gewone avond. De afwas was gedaan, de televisie stond zachtjes aan op de achtergrond, en ik liep door de gang toen ik Susie’s stem hoorde – zacht, voorzichtig – uit de vaste telefoon die we bijna niet meer gebruikten
