‘Onverwachte wendingen,’ beaamde mijn moeder, terwijl ze ambachtelijke hapjes schikte. ‘Dat is zeker een manier om het te beschrijven.’
De avond verliep voorspelbaar als een geënsceneerde tragedie. Ik werd een spook in de kamer, het gesprek stroomde om me heen als water rond een steen. Ik luisterde terwijl ze het hadden over beleggingsportefeuilles, pensioenstrategieën en bedrijfsovernames. Als ze me al aanspraken, deden ze dat met de verplichte beleefdheid die je gebruikt bij een dom kind.
‘Della werkt in die boekhandel in het centrum,’ legde mijn moeder uit aan een gast. ‘Het houdt haar bezig.’
Ik liep de gang in om een glas water te zoeken, toen ik gedempte stemmen uit de keuken hoorde.
‘Weet je het zeker voor vanavond?’ vroeg mijn vader. ‘Het lijkt me nogal heftig, Robert. Zelfs voor ons.’
‘Ze heeft een wake-upcall nodig,’ antwoordde mijn moeder met een ijzeren stem. ‘Het succes van Madison laat juist zien hoe ver Della achterop is geraakt. Misschien dat het zien van het interventiemateriaal haar tot bezinning brengt en haar aanzet tot verandering. We kunnen haar middelmatigheid niet eeuwig tolereren.’
« Madison heeft gesprekspunten voorbereid, » voegde oom Harold eraan toe. « En de aanvragen liggen klaar. Het is tijd voor een strenge aanpak. »
Mijn maag trok samen – niet van angst, maar van een koude, harde woede. Dit was niet zomaar een feestje; het was een georganiseerde hinderlaag. Ze waren van plan mijn leven te ontleden onder het mom van welwillendheid. Ze hadden geen idee dat ze op het punt stonden een vrouw te vernederen die drieduizend mensen in dienst had en een technologie-imperium had opgebouwd vanuit een laptop in een kelder.
Ik glipte terug de woonkamer in. Madison zat gezellig bij de open haard.
« Morgen wordt nog spannender, » kondigde ze aan, terwijl ze op haar telefoon keek. « Ik rond een samenwerking af die alles voor RevTech zou kunnen veranderen . »
Het diner was een ceremoniële executie. Ik zat aan het uiteinde van de tafel en prikte wat van de geroosterde eend terwijl er toasts werden uitgebracht op Madisons genialiteit. Ten slotte, vóór het dessert, tikte mijn vader met zijn mes tegen zijn wijnglas. Het scherpe getingel maakte de kamer stil.
« Voordat we taart hebben, volgen er eerst een paar presentaties, » kondigde hij aan.
Oom Harold haalde een cadeautas tevoorschijn. « Ten eerste, voor onze nieuwe CEO. » Hij overhandigde Madison een mahoniehouten plaquette met haar naam erop gegraveerd. Applaus brak uit. Flitslampen gingen af.
‘En nu,’ zei mijn moeder, haar stem een octaaf lager, ‘hebben we iets voor Della.’
Tante Caroline kwam aanlopen met een grote, doorsnee boodschappentas. « We weten dat je het moeilijk hebt gehad, lieverd. Daarom hebben we een… zorgpakket samengesteld. »
Ik nam de tas aan. Er zaten budgetplanningsboekjes in, kortingsbonnen voor supermarkten en een stapel documenten die met paperclips aan elkaar waren bevestigd.
“Sollicitaties,” legde Jessica behulpzaam uit. “Voor startersfuncties. Er is een receptioniste nodig op mijn kantoor, en oom Harold zoekt een archiefmedewerker. Het belangrijkste is om die eerste stap te zetten.”
‘Je kunt niet blijven ronddrijven,’ voegde mijn moeder eraan toe.
Madison boog zich voorover en nam de betuttelende toon aan van een manager die een stagiair terechtwijst. ‘Ik heb hier eigenlijk al over nagedacht. Mijn nieuwe functie stelt me in staat een persoonlijke assistent in te huren. Het salaris is niet hoog – misschien dertigduizend per jaar – maar het zou je structuur geven. Je zou natuurlijk voor mij werken, maar familie helpt familie.’
De aanwezigen in de zaal reageerden instemmend op Madisons engelachtige vrijgevigheid.
‘Dat is… ongelooflijk gul,’ fluisterde ik, terwijl ik mijn tranen probeerde in te houden. ‘Ik weet niet wat ik moet zeggen.’
‘Zeg ja,’ drong oom Harold aan. ‘Stop met je te verstoppen in die boekwinkel.’
‘Eigenlijk,’ onderbrak Brandon, terwijl hij achterover leunde in zijn stoel, ‘kan ik je misschien ook helpen. Mijn bedrijf organiseert netwerkevenementen. Je zou je garderobe moeten vernieuwen – die jas kun je maar beter verbranden – maar er zijn misschien wel kansen voor iemand die helemaal onderaan wil beginnen.’ Zijn blik bleef op me rusten, een roofzuchtige glinstering die me kippenvel bezorgde.
‘Heeft iemand er al aan gedacht wat ik wil?’ vroeg ik zachtjes.
‘Wat je wilt, heeft niet gewerkt,’ snauwde mijn moeder. ‘Dit is een interventie, Della. We bieden je een reddingslijn aan.’
‘Er is nog één ding,’ onderbrak Madison, terwijl ze opstond en Brandons hand pakte. ‘Om deze avond nóg specialer te maken… we zijn zwanger.’
Er brak chaos uit. Kreten van vreugde, omhelzingen, tranen. In de chaos draaide Madison zich naar me toe, haar glimlach zonder enige warmte.
‘Deze baby zal de familietraditie voortzetten,’ zei ze, haar stem zo zacht dat alleen ik het kon horen. ‘Aangezien je ervoor hebt gekozen een mislukkeling te zijn, kun je misschien een bijdrage leveren door gratis kinderopvang te bieden. Dat zou je eindelijk een doel geven.’
Ik keek haar aan – echt aan – en glimlachte. Het was de eerste oprechte glimlach die ik die avond had gehad.
‘Ik zou het een eer vinden om op de baby te passen,’ loog ik.
Ze dachten dat ik kapot was. Ze dachten dat ik hun project was. Maar toen het gezin naar de woonkamer ging voor een kop koffie, verschoof het gesprek naar Madisons belangrijke vergadering de volgende dag.
‘Vertel eens,’ zei oom Harold, terwijl hij een sigaar opstak. ‘Wie is die belangrijke klant?’
Madison hield even een dramatische pauze in. » Tech Vault Industries . »
De naam sloeg in als een donderslag bij heldere hemel.
