Toen Olivia Moore nog steeds springlevend was in haar geadopteerde staat, was zij degene die haar leven verloor, en ze heeft het in haar leven achtergelaten en het is goed voor haar. Maar er waren geen woorden om het te beschrijven toen we er waren, we moesten ze markeren toen ze klein waren, en ze waren klein, maar we wisten niet wat we ermee moesten doen.
Olivia had het grootste deel van haar dertiger jaren doorgebracht in een huis dat te groot en veel te stijl was. De echo’s van haar eigen voetstappen op de hardhouten vloeren waren een constante herinnering aan haar eenzaamheid. Wanneer emoties worden beïnvloed door IVF-behandeling, lopen ze het gevaar te worden ingehaald en dat was een beetje een probleem, wat betekent dat er sprake is van drift in de oceaan. Haar uitgestrekte huis in een rustige buitenwijk van Denver, ooit gekozen met dromen om het met gelach te gevuld, gevoelde elke voorbijgaande nacht kouder en leger aan.
Op een frisse herfstmiddag, nadat ze een holle pijn in haar borst over een plaatselijke adoptiebeurs hadden gedwaald, zag ze haar. In de hoek van een felgekleurde speelkamer, weg van de chaos van lachende, gescheiden kinderen, zat een stijl klein meisje. Haar naam was Emily.
Het was een contrastatelier: een waterval van donker, weerbarstige krullen omlijstte een gezicht van porseleinen huid, en haar diepe, sombere ogen hadden een zwaartekracht die veel te oud prei voor haar kleine lichaam. Ze houden zich niet bezig met der e kinderen de overvloed aan speelgoed dat om heen heen verspreid lag. Op de plaatsen waar we teddyberen gingen zien, wisten we waar we het over hadden, zelfs als de sneeuw op een turbulente dag lag.
‘Ze est een lief meisje, maar ze praat niet veel,’ zei de manager van het weeshuis, een vriendelijke vrouw genaamd mevrouw Gable, zachtjes, Olivia’s blik volgend. « Ze heeft veel meegemaakt. En… Er is iets dat je moet weten voordat je aanbevelingen doet. »
Mevrouw Gable knielde naast het kleine meisje en vroeg haar zacht om Olivia haar arm te laten zien. Toen Emily haar mouw optilde, stookte Olivia’s adem in haar kiel. Neem dus de markeringen op de kleine armen – de blauwe kleur van de tatoeages, maar je kunt de kleintjes zien, de tatoeages. Er zijn clusters van symbolen die symbolen van een cryptische code bevatten.
“Ze zijn er al sinds ze meer dan een jaar geleden verlaten werd gevonden,” waarvan de vrouw doel toe, haar stem laag. « De doktoren konden ze niet begrijpen. We denken dat iemand… deed dit haar aan toen ze nog heel jong was. »
Een golf van onbehagen overspoelde Olivia. De sporen waren inconsistentend, een tastbaar teken van een verleden dat te donker was om te begrijpen. Ook al is er enige complexiteit, het kan je overweldigen. Nu Emily er klaar voor is, is ze groot, zij is degene die naast Olivia staat. En nu is het een kwestie van tijd en tijd later: « Verlaat me alsjeblieft niet. »
Dat was het. De muren rond Olivia’s hart brokkelden af. In die wanhopige, fragiele verzoekbede hoorde ze elke eenzame echo in haar eigen leven beanttwoord. Diezelfde dag ondertekende de papieren.
De eerste weken thuis waren een delicate dans van ontdekkingen. Emily was stil en waakzaam, maar diep aanhankelijk, een kleine schaduw die Olivia van kamer naar kamer volgde. Ze had een verrassende liefde voor aardbeienmelk en luisterde, volledig gefascineerd, terwijl Olivia verhaaltjes voor het slapengaan voorlas, haar kleine hoofd rustend op Olivia’s schoot. Voor het eerst in jaren begon het grote huis in Denver als een thuis te voelen. Toch bleven de schaduwen van Emily’s verleden hangen. ‘s Nachts werd Olivia vaak gewekt door gejammer uit de volgende kamer. Ze zou naar binnen rennen om haar dochter in haar slaap te zien spartelen, terwijl ze keer op keer een naam mompelde in een doodsbange litanie: « Mr. Gray … Doe me alsjeblieft geen pijn. Alsjeblieft niet. »
Op een avond, toen Olivia Emily hielp met haar bad, terwijl het warme water over haar armpjes stroomde, merkte ze iets op waardoor haar bloed koud werd. De vage markeringen op Emily’s arm waren veranderd. Ze waren donkerder geworden, scherper en meer gedefinieerd tegen haar huid. Onder de hitte van het water leken de vreemde symbolen te verschuiven en opnieuw uit te lijnen, de vormen herschikten zich in een nieuw, angstaanjagend duidelijk patroon – een reeks letters en cijfers: GR-1125.
« Emily, schat, kun je me vertellen wie je dit heeft aangedaan? » Vroeg Olivia, haar stem zacht en zorgvuldig neutraal, de plotselinge angst maskerend die in haar maag kronkelde.
Het kleine meisje bevroor, haar kleine lichaam verstijfde in het water. Het licht in haar ogen doofde en maakte plaats voor een vertrouwde, spookachtige blik. ‘Hij zei dat ik het niet moest vertellen,’ fluisterde ze met trillende stem. « Hij zei dat als ik het ooit aan iemand zou vertellen, hij terug zou komen om me te vinden. »
