‘Ik ga de mooiste doodskist voor je bestellen,’ fluisterde de echtgenoot in het oor van zijn vrouw, die in coma lag en zich al voorstelde hoe hij zijn geld zou uitgeven… Maar op datzelfde moment ontving hij een werkelijk angstaanjagend bericht.
Ruim twee weken geleden lag zijn vrouw in coma.
Na het vreselijke ongeluk was ze niet meer bij bewustzijn gekomen. Ze werd alleen nog in leven gehouden door beademingsapparatuur. De artsen waren heel duidelijk tegen de echtgenoot: de kans op herstel was vrijwel nihil. Het zou het beste zijn om de apparatuur uit te schakelen om haar lijden niet te verlengen.
De echtgenoot knikte. Hij stemde te snel in.
Omdat hij op deze dag had gewacht.
Hij had er lang op gewacht.
Voor de artsen gaf hij een perfecte vertolking van zijn rouw. Zijn schouders hingen naar beneden, zijn hoofd gebogen, zijn snikken zo overtuigend dat een jonge verpleegster discreet haar tranen moest wegvegen.
‘Laat me in ieder geval afscheid nemen…’ smeekte hij, zijn stem trillend. ‘Ik ga de liefde van mijn leven verliezen…’
De artsen waren het daarmee eens.
Hij ging alleen de kamer in. Zijn vrouw was daar, roerloos. Ze leek kalm, bijna levend, alsof ze alleen maar sliep. Alleen de slang in haar keel verraadde de waarheid.
De echtgenoot zat naast haar. Hij merkte dat de verpleegster in de gang hem nauwlettend in de gaten hield.
Dus hij kwam in actie.
