“Mijn hond. Hij is een kruising Golden Retriever. Hij is mijn beste vriend.” Ik veegde een traan weg. “Mijn vader zei… mijn vader zei dat we geen hondenvoer meer kunnen betalen. Een grote zak kost twintig dollar. We hebben geen twintig dollar. Hij zei dat we Buster zaterdag naar het asiel moeten brengen.”
Meneer Peterson stopte met kauwen. Hij keek me lange tijd aan. Zijn ogen, die normaal gesproken twinkelen van een glimlach, werden verdrietig. Hij wist wat « het asiel » betekende voor een oude hond.
‘Dat is een lastige situatie, Liam,’ zei hij zachtjes.
Hij bood geen geld aan. Ik wist dat hij geen geld had. Meneer Peterson reed in een vrachtwagen die alleen nog bij elkaar werd gehouden door roest en gebed. Hij droeg drie jaar lang elke dag dezelfde laarzen.
Die dag ging ik naar huis en omhelsde Buster. Ik bood hem mijn excuses aan. Ik zei hem dat hij een brave jongen was.
De volgende ochtend kwam ik vroeg op school aan. De gangen waren leeg.
Ik liep langs het bezemhok.
Naast de deur stond een zak Purina hondenvoer van zo’n 25 kilo. Het was de dure variant.
Aan de tas was een briefje vastgeplakt, geschreven met een watervaste stift op een stuk keukenpapier.
Ik vond dit in de voorraadkamer. Ik heb geen hond. Zou Buster me kunnen helpen en dit opeten, zodat het niet verloren gaat? – Meneer P
Ik stond daar in de gang en staarde naar de tas. Vijftig pond. Daar kon ik maanden mee vooruit.
Ik keek om me heen. Meneer Peterson stond aan het einde van de gang een gloeilamp te vervangen.
Ik rende naar hem toe. Het kon me niet schelen wie het zag. Ik sloeg mijn armen om zijn benen en begroef mijn gezicht in zijn werkbroek.
‘Dank u wel,’ snikte ik. ‘Dank u wel.’
Hij aaide me over mijn hoofd met zijn ruwe, eeltige hand.
‘Het lag gewoon ergens, jongen,’ loog hij. ‘Geef Buster een aai achter zijn oren van mij.’
Tijd is een rivier. Hij sleurt je mee, of je nu wilt gaan of niet.
Mijn vader kreeg een baan. Het ging beter. Ik ging naar de middelbare school, daarna naar de hogere school. Ik hoefde geen lunchpakket meer mee te nemen en kocht voortaan eten in de kantine.
Ik bezocht meneer Peterson steeds minder. Eerst één keer per week. Daarna één keer per maand. Uiteindelijk zwaaide ik alleen nog even in de gang.
Ik ben afgestudeerd. Ik kreeg een beurs voor een universiteit in een andere staat. Ik kreeg het druk. Druk met mijn vooropleiding geneeskunde, druk met mijn specialisatie, druk met het najagen van een carrière.
Meneer Peterson ging met pensioen in het jaar dat ik naar de universiteit ging. Ik hoorde dat hij naar een klein appartement in het centrum was verhuisd. Ik wilde hem schrijven. Ik wilde hem bellen.
Maar dat heb ik niet gedaan. Het leven kwam ertussen.
Twintig jaar gingen voorbij.
Ik was nu dokter Liam Vance. Ik was hoofdassistent interne geneeskunde in het St. Mary’s ziekenhuis. Ik droeg een witte jas. Ik reed in een mooie auto. Mijn koelkast was goed gevuld.
Maar ik ben de smaak van een ham- en kaassandwich op een dinsdag nooit vergeten.
Het was een regenachtige novembernacht. De spoedeisende hulp zat bomvol.
‘Dokter Vance,’ riep de triageverpleegkundige. ‘We hebben een onbekende patiënt in bed 4. Een oudere man. Longontsteking, ernstige ondervoeding, mogelijk hartfalen. Geen contactpersoon voor noodgevallen.’
Ik zuchtte en wreef in mijn ogen. « Ik ga ermee aan de slag. »
Ik liep de afgeschermde ruimte binnen.
De man in het bed was klein. Hij was uitgemergeld, zijn huid hing slap om zijn botten. Hij was aangesloten op een infuus en een zuurstofmonitor die ritmisch piepte. Zijn ogen waren gesloten.
Ik heb het dossier opgehaald. Bewusteloos aangetroffen in appartement. Verhuurder meldt dat huurder alleen woont. Geen familie.
Ik keek naar zijn gezicht. De stoppels waren nu wit, niet grijs. Zijn gezicht was getekend door diepe rimpels, de sporen van ouderdom en ontberingen.
Maar ik herkende die handen.
Ze lagen op de deken. Ruw. Eeltig. Permanente vetvlekken onder de vingernagels.
Ik verstijfde.
‘Meneer Peterson?’ fluisterde ik.
De man bewoog zich. Zijn oogleden fladderden open. Ze waren troebel, verward. Hij kneep zijn ogen samen en probeerde zich door de waas van ziekte heen te focussen.
‘Dokter?’ hijgde hij.
‘Meneer Peterson,’ zei ik, mijn stem trillend. ‘Ik ben het. Ik ben Liam.’
Hij fronste zijn wenkbrauwen. « Liam? »
‘De lunchbox,’ zei ik. ‘De ham sandwiches. Buster.’
Langzaam verscheen er een blik van herkenning in zijn ogen. Een zwakke glimlach verscheen.
‘Die jongen… met dat holle been,’ fluisterde hij schor. ‘Kijk eens naar jezelf. Jij bent… jij bent een dokter.’
‘Ja,’ zei ik. Ik pakte zijn hand vast. Die voelde nu fragiel aan, als een verdroogd blad. ‘Ik ben je dokter.’
‘Ik… ik heb geen verzekering, Liam,’ fluisterde hij, terwijl hij beschaamd wegkeek. ‘Ik kan dit niet betalen. Geef me gewoon wat aspirine en laat me gaan.’
‘Je gaat nergens heen,’ zei ik vastberaden.
Ik draaide me naar de verpleegster. « Geef hem een upgrade naar een privékamer. De VIP-suite op de 4e verdieping. Zet het op mijn rekening. Alles. »
“Maar dokter…”
‘Doe het,’ beval ik.
