Ze was altijd aardig, warm en gastvrij. Ze wacht meestal met een stralende glimlach bij de deur en staat erop dat ik het laatste stukje van haar zelfgemaakte taart neem.
Uitsluitend ter illustratie.
Dus ging ik alleen. Toen ik aankwam, voelde ik dat er iets mis was.
Het huis was donker en stil – geen licht, en geen enkele gastvrije figuur begroette iemand bij de deur.
Ik belde aan en klopte aan. « Sharon? Ik ben het, Ruth! Ik heb koekjes voor je meegebracht. » Maar niemand deed open.
De stilte was vreemd en verontrustend. Ik stuurde snel een berichtje naar Frank, mijn schoonvader, om te vragen waar iedereen was.
Zijn antwoord kwam snel: « Ga met de jongens naar buiten. Sharon rust uit. Je kunt naar huis gaan als je wilt. »
Ter illustratie.
Rust? Dat klonk niet goed.
Sharon was overdag zelden stil. Meestal was ze bezig in de keuken of met schoonmaken, een liedje neuriënd. Er klopte iets niet.
Ik stapte voorzichtig naar binnen, met een bord koekjes in mijn handen. Het huis voelde koud en doods aan, in tegenstelling tot het warme thuis dat ik kende. Ik riep opnieuw: « Sharon? Ben je daar? » Nog steeds geen antwoord.
Toen hoorde ik het – een zacht geklop van boven, vlakbij de zolder. Mijn hart begon te bonzen.
Het geklop was ritmisch, alsof iemand een teken gaf of mijn aandacht probeerde te trekken. Ik liep voorzichtig naar de zolderdeur.
Die deur zat altijd op slot. Frank stond erop er niet in te gaan.
Uitsluitend ter illustratie.
Maar nu zat de sleutel in het slot.
Ik aarzelde, mijn hand trilde. « Sharon? » riep ik zachtjes.
Het kloppen hield op.
Ik haalde diep adem, draaide aan de knop en deed de deur open.
Binnen, in het schemerige zolderlicht, zat Sharon in een oude houten stoel. Haar gezicht was bleek en moe, volledig uitgeput. Ze glimlachte zwakjes verbaasd naar me.
« Ruth, » zei ze zachtjes, « je bent hier. »
