In eerste instantie dacht ik dat het een vreemd toeval was. Maar toen hij de kussens verschoonde om mijn pollenallergie te voorkomen en de koelkast vulde met mijn favoriete fruit, begon ik me ongemakkelijk te voelen. Hij wist te veel.
Hoe langer ik bleef, hoe verontrustender de situatie werd. Nikolas leek me altijd een stap voor te zijn, alsof hij precies wist wat ik nodig had voordat ik het zelf wist. Hij hield vol dat hij mijn vader niet kende, alleen dat zijn overleden moeder ooit eigenaar van het huis was geweest.
Maar alles veranderde toen ik op een avond een ongemarkeerde foto van mijn vader met een onbekende vrouw op de keukentafel zag zitten. Ik was er zeker van dat de tafel de avond ervoor leeg was geweest.
Dat was de druppel.
Ik confronteerde Nikolas. Hij aarzelde, struikelde over zijn uitleg en gaf uiteindelijk de waarheid toe: hij had de foto daar stiekem neergelegd.
Even ter illustratie.
En toen kwam de onthulling die hij verborgen had gehouden: hij was mijn halfbroer. Mijn vader leidde een tweede leven in deze stad, een leven dat ik nog nooit eerder had gekend.
