« Oma, het geld komt inderdaad elke maand binnen… maar dan wordt het weer opgenomen bij de geldautomaat. »
Mijn benen begaven het. Ik weet niet eens hoe een automaat werkt.
Ik heb gevraagd om de opnames van de bewakingscamera’s te mogen inzien.
Toen ze de video startten… voelde ik de moed in mijn schoenen zakken.
De persoon die het geld opnam…
was mijn stiefdochter.
Zo kalm… hij haalde stapels bankbiljetten tevoorschijn… alsof het zijn eigen geld was.
Ik had alles uitgeprint:
screenshots, video’s, bankafschrift.
Die avond riep ik mijn zoon en schoondochter aan tafel.
Ik legde de papieren voor hen neer.
« Dit is het geld dat Jun me stuurde…
gedurende een heel jaar.
Maar ik heb er geen cent van gezien.
Kijk… hier is het bewijs. »
Mijn oudste zoon opende het bestand.
Toen hij het beeld van zijn vrouw op het scherm zag… werd hij woedend.
Met een gebroken stem vroeg hij haar:
« Klopt dat?
Ben jij dat echt? »
Mijn stiefdochter zakte op haar knieën en begon onbedaarlijk te huilen.
‘Vergeef me, moeder… vergeef me, mijn liefste…
Ik was verblind door hebzucht. Ik zag hoeveel Jun je stuurde, en ik dacht dat je het geld voor hem spaarde, voor als hij terugkwam…
En we hadden het zo moeilijk om de eindjes aan elkaar te knopen!
Daarom heb ik het gedaan… daarom heb ik het geld gepakt…’
Zijn woorden hebben me meer pijn gedaan dan wat dan ook.
Niet vanwege het geld…
maar vanwege het verraad.
Mijn zoon sloeg woedend met zijn vuist op tafel.
« Je hebt mijn moeder aangevallen! Hoe kon je dat doen? »
Ik greep hem bij zijn arm, in tranen.
« Rustig maar, mijn zoon. Geld is vervangbaar.
Maar als een gezin uit elkaar valt… geneest die wond nooit.
Ik vraag maar één ding:
wees eerlijk.
Laat geld niet vernietigen wat je het meest dierbaar is. »
Het hele huis werd stil.
