‘Mijn liefste,’ begon het. ‘Tegen de tijd dat je dit leest, ben ik er niet meer. Vergeef me dat ik je zo heb verlaten. Ik koos voor wreedheid, zodat jij geen opoffering hoefde te maken. Ik wilde dat je zonder ketenen zou leven, zonder toe te hoeven kijken hoe de man van wie je hield stukje bij stukje verdween. Het geld is geen betaling. Het is bescherming. Eet goed. Leef voluit. Lach weer. Ik heb geen vergeving nodig. Ik hoop alleen dat je het ergens diep in je hart zult begrijpen. Als er een ander leven is, zou ik nog steeds voor jou kiezen.’
Ik zakte op mijn knieën en barstte in snikken uit zoals ik mezelf al jaren niet meer had toegestaan. Vijf jaar lang had ik geleefd met het idee dat ik ongewenst, verlaten en vergeten was. Al die tijd had hij gevochten om adem te halen, maandelijkse overboekingen geregeld en aan mijn toekomst gedacht, terwijl hij zijn eigen einde onder ogen zag.
Later die dag stond ik voor zijn foto op een klein familiealtaar en volgde ik met trillende vingers de contouren van de lijst.
‘Waarom heb je me dat niet verteld?’, fluisterde ik in de stille kamer.
Er kwam geen antwoord, alleen het gewicht van de waarheid dat eindelijk tot hen doordrong.
Toen ik die bankpas voor het eerst in mijn handen hield, dacht ik dat het een belediging was, een bewijs dat ik was afgedankt. Vijf jaar later begreep ik wat het werkelijk betekende. Het was liefde, uitgedrukt op de enige manier waarvan hij dacht dat die me pijn zou besparen.
Ik was nooit alleen.
Ik werd, tot het allerlaatste moment, liefdevol en in stilte bemind.
