—Dit is voor jou. Hij zei dat hij het je alleen moest geven als je het zelf kwam halen.
Binnenin zat een brief.
Haar handschrift.
Maria,
als je dit leest, ben ik er niet meer.
Vergeef me dat ik op zo’n wrede manier ben vertrokken.
Het deed me meer pijn dan je je kunt voorstellen.
Ik wilde niet dat je voor me zou zorgen terwijl ik langzaam wegkwijnde.
Ik wilde dat je zonder ketenen, zonder tranen zou leven.
Geld is er zodat je nooit iets tekortkomt.
Eet goed. Leef goed.
Ik heb je vergeving niet nodig.
Ik wil alleen dat je gelukkig bent.
Als er een ander leven is… zou ik weer voor jou kiezen.
Ik viel op mijn knieën.
Ik heb als een baby gehuild.
Vijf jaar lang heb ik hem gehaat…
terwijl hij tegen de dood vocht en
me maand na maand geld stuurde,
totdat zijn handen het niet meer aankonden.
Ik dacht dat hij me in de steek had gelaten.
Maar de waarheid was anders:
Hij hield zoveel van me… dat hij ervoor koos om alleen te vertrekken.
Staand voor haar foto op het familiealtaar raakte ik de lijst aan met trillende vingers.
—Waarom heb je me dat niet verteld…?
Maar hij kon geen antwoord meer geven.
Die dag, toen ik de kaart met 3000 peso in mijn handen had, dacht ik dat ik een verlaten vrouw was.
Vijf jaar later, geconfronteerd met zijn herinnering, begreep ik de waarheid:
