‘Hou op hem zo te noemen!’ Etha’s stem verhief zich tot een luide toon, waardoor de vogels uit een nabijgelegen boom schrokken. ‘Mijn zoon is dood.’
De jongen deinsde achteruit, zijn ogen glazig maar angstig. « Hij zei dat je niet meer met mensen praat, dat je altijd verdrietig bent. Hij zei dat ik je moest vertellen dat het goed met hem gaat. »
Etha’s handen trilden. « Hoe weet je überhaupt de naam van mijn zeep? »
‘Hij vertelde het me,’ fluisterde de jongen.
‘Egh,’ blafte Etha. ‘Je liegt. Iemand heeft je dit allemaal verteld!’
« Niemand deed dat. »
Etha draaide zich om en wreef met zijn hand over zijn gezicht. « Jezus Christus. »
Toen hij omkeek, zag hij dat de jongen de foto van de stoep aanraakte en met zijn vinger Liams glimlach volgde. ‘Hij zei dat je hem vroeger na het werk hierheen bracht,’ zei de jongen zachtjes. ‘En dat je het over auto’s en ijsjes had?’
Etha’s adem stokte. Dat was waar. Niemand wist dat, zelfs zijn ex-vrouw niet. Hij hurkte langzaam.
«Jongen, wat is je naam?»
« Noach. »
‘Nou, Noah,’ zei Etha door zijn tanden, ‘waar heb je dat shirt vandaan?’
Noah keek ernaar, alsof hij het voor het eerst zag. « Uit de doos bij de kerk. Mijn moeder zei dat het uit het huis van de priester kwam. »
«Welke doos?»
«De man stond voor het grote gebouw met de bel. Hij zei dat het op me wachtte.»
Etha bliep hard, haar hart bonkte in haar keel. « Wat zei je net? »
Noah keek hem recht in de ogen. « Hij zei: ‘Geef dit aan de jongen die nog een vader nodig heeft.' »
Voor het eerst in twee jaar kon Etha niet spreken. Zijn keel brandde. Hij wilde praten, het uitspreken, maar zijn stem liet hem in de steek.
