“Ik ben niet ziek, ik ben gewoon moe… Je gelooft me toch?”
Maar Rodrigo vermeed haar blik. Er was geen plaats voor haar in zijn gedachten, alleen voor Camila.
Een jaar later plande Rodrigo een weelderige bruiloft. Wat hij niet wist, was dat Mariana drie maanden eerder het ziekenhuis had verlaten. Ze was bijna 200 kilometer van de hoofdstad verhuisd, had leren autorijden en al haar sieraden verkocht om een tweedehands supercar uit 2016 te kopen. Ze had maar één doel: op de bruiloft verschijnen, niet om te bedelen, maar om het hoofdstuk van haar leven af te sluiten.
De muziek klonk luid toen de ceremoniemeester het aansnijden van de bruidstaart aankondigde. Op dat moment galmde het gebrul van een motor buiten de zaal, dat het orkest overstemde. Alle gasten draaiden verrast hun hoofd om. Een zwarte sportwagen verscheen voor de ingang en trapte hard op de rem, waarbij een witte rookwolk de lucht in ging.
Mariana stapte uit. Ze droeg geen baljurk of salonkapsel. Ze droeg een eenvoudige witte jurk, haar haar los en een koude, standvastige blik. In haar handen droeg ze een elegant ingepakte geschenkdoos. De hele zaal viel stil.
Rodrigo verstijfde, zijn gezicht asgrauw:
“M-Mariana… Wat… wat doe je hier?”
Ze antwoordde niet, maar glimlachte. Ze liep naar het podium en gaf het doosje aan Camila. Haar stem was helder en galmde door de zaal vol toeschouwers:
Gefeliciteerd allebei. Dit is mijn huwelijkscadeau. Ik verzeker je dat je het nooit zult vergeten.
Camila opende trillend de doos. Er zaten geen bommen of wapens in, maar een bundel officiële documenten: eigendomsbewijzen van de hele restaurantketen en de door Rodrigo ondertekende overdrachtsovereenkomst.
