Leo groeide gezond op. Toen hij twee jaar oud was, bevestigden de artsen dat zijn hart perfect functioneerde.
‘Hij is een sterke jongen,’ zei de cardioloog. ‘Heel sterk.’
Ik knikte. Ik wist precies waar die kracht vandaan kwam.
Op een dag, terwijl we een oude doos aan het opruimen waren, vond Leo een gescheurde foto. Het was een foto van Daniël. Hij bekeek hem nieuwsgierig.
‘Wie is hij?’ vroeg hij.
Ik haalde diep adem.
‘Iemand die niet wist hoe lief te hebben,’ antwoordde ik kalm. ‘Maar dat heeft niets met jou te maken.’
Leo dacht even na en glimlachte toen.
“Dan is het in orde.”
En dat was ook zo.
Jaren later, op een doodgewone middag, liepen we hand in hand over de boulevard. Leo was zes jaar oud. Hij stopte plotseling, keek me ernstig aan en zei:
“Mam, als ik groot ben, wil ik voor mensen zorgen.”
Ik knielde neer tot zijn niveau.
‘Dat doe je al,’ zei ik tegen hem. ‘Elke dag.’
Die avond, toen ik hem instopte, begreep ik iets essentieels: wraak ging nooit over het vernietigen van Daniel. De ware overwinning was overleven, mijn zoon beschermen en een leven opbouwen waarin angst niet voor ons besliste.
De deur die die nacht dichtging, betekende niet het einde.
Het was het begin van alles.
