Ik verliet het ziekenhuis met Leo in mijn armen, levend, roze en rustig ademend. Ik ging meteen naar huis. Ik verving de sloten. Ik zette mijn spullen in zijn kantoor. Toen Daniel die avond woedend aankwam, trof hij twee politieagenten en een gerechtelijk bevel aan.
‘Je kunt niet naar binnen,’ zei ik kalm tegen hem. ‘Je hebt hier geen plaats.’
Zijn gezicht was de beste wraak die ik me had kunnen voorstellen.
Op de dag dat Leo eindelijk het ziekenhuis verliet, scheen de zon met een intensiteit die bijna onwerkelijk leek. Na weken van witte gangen, piepende monitoren en slapeloze nachten voelde die blauwe hemel boven Madrid als een belofte.
Mijn zoontje sliep vredig in zijn kinderwagen, zijn borstkas ging rustig op en neer. Elke ademhaling was een geschenk. Elke hartslag, een overwinning behaald met tranen, angst en vastberadenheid.
Het leven loste zich niet zomaar op. Het was niet zoals in een film. Maar het begon wel op zijn plek te vallen.
In de maanden die volgden, concentreerde ik me op drie dingen: Leo’s herstel, de rechtszaak tegen Daniel Cortés en mijn eigen herstel. Het was niet makkelijk. Soms, als de uitputting me overweldigde, dacht ik terug aan die deur die dichtgeslagen werd. Het deed geen pijn meer. Het gaf me juist de energie om door te gaan.
Het proces was zwaar. Daniel probeerde me te intimideren, mijn reputatie te schaden en zelfs voor de rechter te huilen. Maar hij had geen macht. De documenten spraken voor zich. Het bewijs was overduidelijk. Toen ik het vonnis hoorde – een veroordeling voor belastingfraude, -ontduiking en witwassen – voelde ik geen euforie. Ik voelde rust.
Ik verliet het gerechtsgebouw met Leo in mijn armen. Buiten probeerden enkele journalisten vragen te stellen. Ik antwoordde niet. Mijn verhaal had die ophef niet meer nodig.
Met het geld van de verkoop van het huis en een kleine schikking huurde ik een licht appartement vlakbij de zee in Valencia. Ik wilde frisse lucht, ruimte, een toekomst. Leo begon er te kruipen en zette vervolgens zijn eerste stapjes op het strand. Zijn gelach vermengde zich met het geluid van de golven. Ik huilde stilletjes, maar niet langer van angst.
Ik hield me aan nog een belofte: ik studeerde. Ik scherpte mijn administratieve vaardigheden aan en opende, met Javiers hulp, een adviesbureau dat gespecialiseerd was in financiële bescherming voor vrouwen. Het was geen enorm bedrijf, maar het was eerlijk, nuttig en authentiek. Elke cliënt die mijn kantoor een beetje sterker verliet, herinnerde me eraan dat pijn kan worden omgezet.
