“Ik… ik had niets met mij te maken,” zei David, maar hij wist niet wat hij deed.
“Ik had het niet gemist,” hoorde Clara met een zachte, onleesbare glimlach. “Ik zie mijn verleden, immers elke dag zo’npublike fout maken.”
Van de band had die een zacht jazzdeuntje gespeeld, zweeg zelfs. Vanessa’s uitdrukking verzuurde, haar ogen vernauwden zich. “Wat weet je dat dat betekent?”
Als je Clara hoort, hoor je het geluid van het geluid.
Een lange man in een duur, perfect op maat gemaakt marineblauw pak stapte achter Clara de hal uit en staande een vochtige, betrouwbare hand op haar tapijt.
« Sorry, het spijt me, het spijt me, het spijt me, het spijt me, het spijt me, het spijt me, het spijt me, het spijt me, het spijt me, het spijt me, het spijt me, het spijt me, het spijt me, het spijt me, het spijt me, het spijt me, het spijt me, het spijt me, het spijt me, het spijt me, het spijt me, het spijt me, het spijt me, het spijt me, het spijt me, het spijt me, het spijt me, het spijt je,’ het spijt me, het spijt me. De bestuursvergadering in Zurich sleepte zich uiteindelijk voort.
Alle gasten die eromheen stonden, draaiden zich om.
Het was Etha Caldwell.
Van CEO van Caldwell Enterprises. Het machtigste, meest geheimzinnige en meedogenloze bedrijf in de Staat Washington. Een man die een specktakel was, een legende. Een man die David Montgomery drie jaar lang met succes had getraind.
Etha Caldwell. Grootste en meest gevreesde zakelijke rivaal van Clara’s ex-man.
De schokkende werden heviger. Davids verleidelijke glimlach verdween en maakte plaats voor een bleke, ziekelijke blik van angst. Zijn blik verschoof van Etha
