“U heeft een onderzoeker ingehuurd…”
« En ik heb drie verschillende advocatenkantoren gespecialiseerd in familierecht geraadpleegd, » vervolgde ze. « Ik heb twaalf jaar aan financiën doorgenomen en precies berekend waar ik recht op heb en waar niet. En ik ben tot een heel eenvoudige conclusie gekomen. »
“Welke is dat?”
“Dat ik je niet nodig heb. Dat ik je nooit nodig heb gehad.”
De zin kwam aan als een klap in het gezicht.
‘Je hebt me laten geloven,’ vervolgde ze onverstoorbaar, ‘dat het ondersteunen van jouw carrière belangrijker was dan de mijne. Dat ‘de vrouw van een directeur’ een fulltime baan was. Ik heb hotelmanagement gestudeerd, Tomás. Ik had baanbiedingen toen we trouwden. Ik heb ze afgewezen om je door het land te volgen. Ik heb je een kans gegeven. En terwijl ik mijn dromen opgaf, was jij aan het feesten met andere vrouwen.’
Voor het eerst voelde hij iets dat op echte schaamte leek.
‘Jimena, het spijt me,’ mompelde hij. ‘Ik weet dat ik een fout heb gemaakt, maar we kunnen het proberen…’
‘Nee,’ onderbrak ze hem abrupt. ‘Wat er gisteravond gebeurde, was geen ‘vergissing’. Een vergissing is een jubileum vergeten. Wat je deed, was een herhaalde keuze. Je koos ervoor om me steeds opnieuw te bedriegen. Dat is niet op te lossen met relatietherapie of bloemen.’
Mariana stond op en gaf hem een kaartje.
« Hier zijn mijn contactgegevens. Als u een advocaat heeft, laat hem of haar dan contact opnemen, » zei ze. « De voorwaarden staan gedetailleerd beschreven in de rechtszaak, maar mevrouw Briones kan ze samenvatten. »
Jimena haalde diep adem.
‘Jij houdt je auto, je pensioenrekening en je persoonlijke bezittingen,’ somde ze op. ‘Ik houd het huis, de beleggingsportefeuille en mijn hotels. Jij bent verantwoordelijk voor je schulden, inclusief de creditcards die je voor je vakanties hebt gebruikt. En wat onze ‘sociale kring’ betreft, mensen zullen zelf wel bepalen met wie ze omgaan als ze erachter komen waarom ons huwelijk is stukgelopen.’
‘Ga je het aan iedereen vertellen?’ vroeg hij, gealarmeerd.
‘Nee hoor,’ antwoordde ze. ‘In hotels wordt gepraat, Tomás. Receptionisten, managers, conciërges… iedereen kent elkaar. Morgenochtend weet de halve wereld dat je je maîtresse mee naar het hotel van je vrouw hebt genomen. Het is een te sappig verhaal om stil te houden.’
Hij stond op en zwaaide wild met zijn armen in de lucht.
“Je hebt dit allemaal gepland. De aankoop van het hotel, en juist vandaag hier zijn… Het was allemaal een valstrik.”
‘Je hebt het mis,’ zei Jimena, terwijl ze hem recht in de ogen keek. ‘De aankoop van het hotel was een zakelijke deal. Dat je juist vandaag, van alle dagen, ervoor koos… was puur geluk. Voor mij dan.’
Tomás was sprakeloos.
‘En nu?’ vroeg hij uiteindelijk. ‘Wat gaat er met me gebeuren?’
‘Nu ga je weg,’ antwoordde ze. ‘Je kunt niet meer terugkomen. Ik heb de sloten vervangen. Je spullen staan in een opslagruimte; ik stuur je het adres. En morgen krijg je de consequenties te dragen van alles wat je hebt gedaan.’
Hij deed een stap in haar richting.
“Jimena, alsjeblieft…”
‘Het is mevrouw Briones,’ corrigeerde ze hem. ‘Of beter gezegd, het zal weer juffrouw Jimena Whitmore zijn. Ik behoud mijn achternaam. De vrouw die jarenlang thuis op u heeft gewacht, is er niet meer.’
Tomás opende de deur. De lobby leek groter en kouder. De receptioniste keek niet op. De piccolo opende zonder een woord te zeggen de voordeur voor hem.
Iedereen wist het.
Op straat trilde zijn mobiele telefoon. Een bericht van Nadia.
Het spijt me, maar ik wil je niet meer zien. Betrek me niet bij je problemen. Zoek me alsjeblieft niet op.
Nog een bericht. Van Jimena.
Ik heb de creditcard waarmee je het hotel hebt betaald geblokkeerd. Zoek zelf maar uit hoe je bij je « conferentie » kunt komen. Goedenacht.
Tomás legde zijn telefoon weg zonder te antwoorden. In minder dan een uur had hij zijn vrouw, zijn geliefde, zijn huis en zijn waardigheid verloren. Allemaal omdat hij dacht dat hij nooit gepakt zou worden.
Boven, op de bovenste verdieping, keerde Jimena terug naar haar kantoor. De adrenaline begon af te nemen. Het hotel had zijn gebruikelijke ritme hervat: koffers rolden, telefoons rinkelen, medewerkers waren aan het werk.
Mariana nam afscheid om de details van de rechtszaak af te ronden. Jimena bleef alleen achter en keek door het raam naar de stad.
Ze voelde iets nieuws in haar borst: lichtheid.
Jarenlang had ze de last van de leugen, de verdenkingen en de pijn van het wegkijken met zich meegedragen. Die avond had ze eindelijk alles eruit gegooid.
De kantoortelefoon ging over.
‘Ja?’ antwoordde ze.
‘Jime,’ klonk de stem van haar partner, ‘ze hebben net de deal voor het hotel in Guadalajara bevestigd. Als we deze week tekenen, wordt het onze vierde.’
Ze glimlachte.
