Op de passagiersstoel zat Valéria – de voormalige minnares die nu trots de titel ‘directieassistent’ draagt ​​– luid te lachen, terwijl ze pronkte met een designzonnebril en een handtas die meer waard was dan Emília’s maandelijkse uitgaven.

‘O wauw, Ricardo,’ spotte ze. ‘Is dit je ex? Wat een aanblik.’

‘Helaas,’ antwoordde hij met een schouderophalende beweging. ‘Veel succes ermee, Emília. We weten allebei hoe dit verhaal afloopt.’

De SUV reed met hoge snelheid weg en spatte nog meer modderig water achter zich op terwijl hij de straat uit verdween.

Emília bleef daar nog even staan ​​– doorweekt, trillend… maar niet verslagen.

Omdat Ricardo Bittencourt geen idee had.

Hij had geen idee dat de vrouw die hij zojuist had vernederd niet langer de fragiele Emília was die hij jaren geleden in de steek had gelaten. Ze was nu Emília Camargo Sterling – de vrouw van een van de machtigste miljardairs van het land, erfgenaam van een wereldwijd imperium op het gebied van technologie en filantropie.

Hij wist niet dat de man van wie ze nu hield nooit een doktersafspraak oversloeg, elke avond met hun ongeboren kind sprak en alles had hersteld wat Ricardo had proberen te vernietigen: haar veiligheid, haar zelfvertrouwen, haar gevoel van eigenwaarde.

Enkele dagen later, tijdens een zakelijk gala dat live werd uitgezonden, liet Ricardo bijna zijn glas vallen toen hij haar de zaal zag binnenkomen – elegant, stralend, zwanger, haar man naast haar. Een naam die werd omgeroepen, waardoor de hele zaal in respect opstond.

Gelukkig. Veilig. Onaantastbaar.

Dat was het moment waarop Ricardo het eindelijk begreep.

De modder die hij die dag naar haar gooide, heeft haar niet bevlekt.

Het onthulde alleen maar wie hij altijd al was geweest.

En wie Emília geworden was.