Het eerste wat Emília opviel, was de overweldigende geur: een mengsel van rioolwater en brandstof.

Voordat ze kon reageren, werd ze overspoeld door ijskoud, vies water, waardoor ze geen adem meer kreeg. Binnen enkele seconden was haar lichtgekleurde blouse doorweekt en diepbruin gekleurd, een vlek die zich over haar vijf maanden zwangere buik verspreidde – precies de plek waar een leven groeide, een leven waarvan artsen haar ooit hadden verteld dat het nooit zou bestaan.

Even stond Emília versteend van schrik. De boodschappentassen gleden uit haar vingers en barstten open op de natte straat van Vila Madalena. Sinaasappels rolden weg. Verpakkingen scheurden open. Instinctief drukte ze haar handen tegen haar buik om haar baby te beschermen.

Toen hoorde ze het: het lage gegrom van een krachtige motor.

Een grote, glanzende zwarte SUV remde piepend naast haar af. Het getinte raam gleed langzaam naar beneden en onthulde een gezicht dat ze nooit zou vergeten, hoeveel jaren er ook voorbij zouden gaan.

Ricardo.

De man die haar ooit eeuwige trouw beloofde.
De man die wegkeek toen hun pasgeboren dochter, Sofia, in haar armen stierf.
De man die kort daarna vertrok, bewerend dat ze « te beschadigd » was om een ​​vrouw of een moeder te zijn.

Nu stond er een scherpe, minachtende uitdrukking op zijn gezicht.

‘Ik kan het niet geloven… Emília?’ sneerde hij. ‘Je leeft nog steeds als die arme, afgedankte vrouw die ik in de steek heb gelaten.’

De dure geur van zijn eau de cologne botste op een wrede manier met de modder die van haar kleren droop.

‘Kijk nou naar jezelf,’ vervolgde hij. ‘Boodschappen doen als een wanhopige huisvrouw. Je kon niet eens een fatsoenlijke echtgenoot behouden.’

Zijn blik gleed naar haar buik en zijn glimlach vertrok.

“En je hebt daadwerkelijk iemand gevonden die zo dom is geweest om je zwanger te maken. We weten allebei dat je lichaam dat niet aankan. Je zult deze ook verliezen… net als onze dochter.”

De woorden kwamen harder aan dan het water. Emília voelde haar borst samentrekken, herinneringen aan ziekenhuisgangen, ondraaglijke pijn en eindeloze stilte overspoelden haar. Maar ze stortte niet in. Ze bleef staan.