Lucia gilde.
Sebastian sloeg met zijn vuisten tegen de muur tot zijn knokkels bloedden.
Maar toen –
verstijfde de onderzoeker.
‘Er is nog iets,’ zei hij.
‘Luister aandachtig.’
Een zacht geluid op de achtergrond.
Een kerkklok.
Een busclaxon.
En ergens achter Mateo klinkt een vrouwenstem:
“Próxima parada… Constitución.”
Sebastians ogen werden groot.
“Hij zit in de bus.
Op weg naar het zuidstation.”
Lucia greep haar jas.
“Waar wachten we dan nog op?”
Sebastian draaide zich naar haar om.
En voor het eerst zag Lucia echte angst in zijn ogen.
‘Want als hij naar Constitución gaat…’
fluisterde Sebastian,
‘dan betekent dat dat hij zich niet van plan is te verstoppen.’
Lucia knipperde angstig met haar ogen.
‘Wat is hij dan van plan?’
Sebastian slikte moeilijk.
“Iets ergers.”
