Sebastian arriveerde seconden later en ging als een schild tussen hen in staan.
‘Ga weg,’ gromde hij.
‘Als je nog een keer in de buurt van mijn familie komt, krijg je met me te maken.’
De man lachte.
“We zullen zien wat de rechter zegt… PAPA.”
Daarna liep hij weg.
Lucia zakte snikkend in Sebastians armen.
⭐ De onverwachte wending in de rechtszaal
In de rechtszaal verscheen de biologische vader met een nieuwe advocaat – een met dure pakken en scherpere tanden.
Hij beweerde:
Hij was « klaar om te veranderen ».
Hij had nu « een vaste baan ».
Hem was « onterecht de toegang ontzegd ».
Allemaal leugens.
Elk. Enkel. Woord.
Maar leugens zijn gevaarlijk wanneer ze in een juridisch jasje worden gestoken.
De rechter keek Sebastian fronsend aan.
« Waarom heeft u de rechtbank niet laten weten dat u verhuisd bent? »
Lucia’s maag draaide zich om.
Ze waren bij Sebastian ingetrokken –
in een grotere, veiligere buurt –
maar waren de papieren vergeten.
De advocaat van de biologische vader glimlachte.
« Edele rechter, dit duidt op instabiliteit.
Een kind kan niet opgroeien in een gezin waar volwassenen zich niet aan de wettelijke voorschriften houden. »
Lucia wilde schreeuwen.
Alles leek zich tegen hen te keren.
Toen
haalde de biologische vader zijn laatste wapen tevoorschijn:
Een video waarin Mateo Sebastian ‘papa’ noemt.
Hij beweerde dat Sebastian het kind had « gedwongen » om hem te vervangen.
Lucia viel bijna flauw.
Sebastian klemde zijn kaken op elkaar.
‘Dat komt omdat IK zijn vader BEN,’ zei hij.
‘Ik ben degene die hem te eten geeft.
Hem aankleedt.
Hem vasthoudt als hij nachtmerries heeft.
Niet HIJ.’
De rechtszaal brak in opschudding uit.
Maar de rechter hief haar hand op.
“Deze zaak vereist nader onderzoek.
De voorlopige hechtenis wordt herzien.”
Tijdelijke hechtenis.
Herziening.
Eén verkeerde zet en ze kunnen alles kwijtraken.
⭐ De dag dat Mateo verdween
Drie dagen later gebeurde het.
Lucia bracht Mateo naar de kleuterschool.
Sebastian zou hem ophalen.
Maar wat gebeurde er toen Sebastian arriveerde?
De leraar keek verward.
‘Mateo?
Hij is al vertrokken.
Je belde eerder om te zeggen dat je vandaag vroeg zou komen.’
Sebastians hart stopte met kloppen.
“Ik… heb nooit gebeld.”
De leraar verstijfde.
De bewaker bekeek de camerabeelden.
Om 14:17 uur tekende een man met een hoodie en een zonnebril Mateo af.
Mateo hield zijn hand vast,
in de veronderstelling dat het Sebastian was.
Lucia gilde het uit toen ze het nieuws hoorde.
“Mijn baby… MIJN BABY—”
Sebastian greep de telefoon.
De politie.
Privédetectives.
Iedereen die kon helpen.
Toen kwam het telefoontje.
Een vervormde stem.
Een dreiging.
“Je hebt hem van me afgepakt.
Nu neem ik hem terug.
Als je die jongen ooit nog terug wilt zien, doe je PRECIES wat ik zeg.”
Lucia zakte in elkaar.
Sebastian sloeg zijn telefoon bijna aan diggelen in zijn vuist.
‘Raak hem aan,’ zei Sebastian zachtjes, ‘
en ik zweer het je: er zal geen gat diep genoeg zijn om je in te verstoppen.’
De stem lachte.
“Je hebt 24 uur.”
En toen werd de verbinding verbroken.
⭐ Spannend einde: Mateo’s laatste woorden op de opname
Toen de politie het telefoongesprek traceerde, bleek er een voicemailbericht aan hetzelfde nummer gekoppeld te zijn.
Het was de stem van Mateo.
Klein.
Bang.
Huilend.
“Mama… papa… kom me alsjeblieft halen…”
Toen klonk er een mannenstem:
“Zwijg.
Ze verdienen je niet.”
De opname is beëindigd.
