« Maak je geen zorgen, » zei ik, terwijl er eindelijk een lach ontsnapte. « Kom gewoon veilig thuis. »
Ongeveer een uur later stormde Thomas de deur binnen, zijn gezicht een mengeling van uitputting en opluchting. Hij hield een kleine, smetteloze red velvet taart vast. « De echte, » zei hij buiten adem. Hij zette hem op tafel naast de scheidingstaart.
Uiteindelijk vlogen we die avond niet naar Miami. We bleven thuis, bestelden eten en aten beide taarten op, lachend tot we huilden om de trouwdag die we nooit zouden vergeten. De scheidingstaart werd ons favoriete onderdeel van het verhaal, een herinnering dat zelfs als alles uit elkaar lijkt te vallen, onze liefde sterk genoeg is om elke verrassing aan te kunnen.
