Hij sloot de deur langzaam. ‘Je zult het niet geloven,’ zei hij. ‘Ze heeft ons huis niet zomaar respectloos behandeld.’
“Ze heeft ons vanaf het begin voor de gek gehouden.”
Mijn borst trok samen. « Wat heeft ze nog meer gedaan? »
Hij keek me aan. « Ze heeft ons bedrogen. Vanaf het begin. »
‘Leg het uit,’ zei ik.
‘Ik ging naar haar appartement,’ zei hij. ‘Ze probeerde de deur te blokkeren. Ze vertelde me dat het een rampgebied was. Ze zei dat de verbouwing nog erger was. Ze zei dat het geen goed moment was.’
Hij lachte kort en bitter.
“Dus ik ging naar buiten en belde mijn moeder.”
‘Ik liep langs haar heen,’ vervolgde hij. ‘En raad eens? Geen verbouwing. Helemaal niets. Het huis was schoon. Af. Normaal. De keuken was intact. Geen stof. Geen dozen.’
Mijn maag draaide zich om. « Dus ze heeft gelogen. »
‘Ja,’ zei hij. ‘En toen ik vroeg waarom ze ons huis echt nodig had, bleef ze eromheen draaien. Ze veranderde steeds van onderwerp. Ze probeerde me een schuldgevoel aan te praten.’
Hij wreef over zijn nek.
‘Dus ik ging naar buiten en belde mijn moeder,’ zei hij. ‘Ik zette haar op de luidspreker. Ik vertelde haar alles. Mijn moeder begon Mandy vragen te stellen. Data. Namen van aannemers. Gewone dingen.’
“In het begin huilde Mandy.”
Hij hield even stil.
« Eerst huilde Mandy, » zei hij. « Daarna ontkende ze alles. Vervolgens zweeg ze. En toen biechtte ze alles op. »
Ik zette me schrap. « Wat zei ze? »
« Ze zag een advertentie online, » zei hij. « Een groep zocht iemand een privéhuis voor een kerstfeest. Contant. Geen vragen. Ze wist dat we weg zouden zijn. Ons huis is groter dan dat van haar. Minder buren in de buurt. Dus loog ze over de verbouwing om ons een schuldgevoel aan te praten en ons zo over te halen ja te zeggen. »
Mijn mond werd droog.
“En ze waren volledig van plan om de rotzooi voor ons achter te laten.”
‘Heeft ze ons huis verhuurd?’ fluisterde ik.
Hij knikte. « Ze liet vreemden binnen. Nam hun geld aan. En was volledig van plan de rotzooi voor ons achter te laten. »
Ik plofte zo hard neer aan tafel dat mijn stoel over de grond schuurde.
‘Wat zei ze toen je haar daarop aansprak?’
‘Ze zei dat ze het geld nodig had,’ antwoordde hij. ‘Dat het maar voor één nacht was. Dat ze niet dacht dat het ‘zo erg’ zou worden. Alsof dat het goedpraatte.’
“Ik heb haar verteld dat ze alles zelf moet betalen.”
Hij keek me aan. « Ik zei tegen haar dat ze voor alles moest betalen. Schoonmaak. Schade. Alles. Ze sloeg haar armen over elkaar en zei dat ze geen cent zou betalen. Ze zei dat we ‘overdreven reageerden’ en dat ze ‘het zelf wel aankonden’. »
Er kwam een diepe, kalme gewaarwording in me.
‘We zijn klaar met vragen,’ zei ik.
Hij bestudeerde mijn gezicht. « Waar denk je aan? »
‘We gaan morgen terug,’ zei ik. ‘En dan zijn we niet meer aardig.’
De volgende dag reden we samen naar Mandy’s appartement.
De volgende dag reden we samen naar Mandy’s appartement.
Met gezwollen ogen en een geïrriteerde uitdrukking op haar gezicht opende ze de deur.
‘Alweer?’ zei ze. ‘Kunnen we dit niet langer laten duren? Het was een feestje, geen misdaad.’
Ik keek haar recht in de ogen.
‘We gaan een rechtszaak aanspannen,’ zei ik.
Ze verstijfde. « Je maakt een grapje. »
“Dat kun je niet maken. We zijn familie.”
‘Nee,’ zei ik. ‘Je hebt gelogen om toegang tot ons huis te krijgen. Je hebt het zonder toestemming verhuurd. Je hebt vreemden binnengelaten. Dat is illegaal.’
Haar gezicht werd bleek.
“Dat kun je niet maken. We zijn familie.”
Ik pakte mijn telefoon.
‘We hebben camera’s,’ zei ik. ‘Dat weet je toch? Ze hebben iedereen gefilmd die het huis binnenkwam. Elke auto. We kunnen de beelden opvragen. We kunnen de mensen vinden die er waren. We kunnen de politie bellen. We kunnen met een advocaat praten. Dit hoeft geen familiedrama te blijven.’
‘Ga je haar echt toestaan me zo te bedreigen?’
Ze staarde me aan en wendde zich vervolgens tot Dave alsof hij haar redding was.
‘Ga je haar echt toestaan me zo te bedreigen?’ zei ze. ‘Je bent mijn broer.’
Hij bewoog zich niet.
