Geen antwoord.
Hij had het kunnen negeren. Dat zou makkelijk zijn geweest. In zijn wereld betekende het negeren van willekeurige berichten overleven.
Oplichting. Verkeerd nummer. Iemand die aan het vissen is.
Maar hij kon het beeld niet uit zijn hoofd zetten: een klein baby’tje dat huilde in een krappe kamer, terwijl een vrouw staarde naar een lege portemonnee en een halflege verpakking babyvoeding.
Hij stond op en liep naar de ramen, waar hij naar de stadslichten staarde.
Ergens daaronder, tussen twintig miljoen levens, had iemand haar trots ingeslikt en gesmeekt.
En bij toeval… had ze de enige persoon gesmeekt die daadwerkelijk iets kon doen.
Gustavo keek weer naar zijn telefoon.
‘Verkeerd nummer’, probeerde de logica te beargumenteren.
Maar iets diepers, iets ouder, fluisterde:
Misschien is niets toeval.
Hij pleegde één telefoontje – stil en voorzichtig – naar een vertrouwd contactpersoon bij een telecombedrijf. Hij vroeg niet naar een naam, geen persoonlijke gegevens die in strijd zouden zijn met de wet. Alleen een algemeen gebied.
Het antwoord kwam een minuut later:
“Colonia Doctores.”
Gustavo kende de buurt. Arbeidersgezinnen. Kleine appartementen. Mensen die hun boodschappen uitrekenden alsof het een oorlogsstrategie was.
Hij aarzelde geen moment.
Hij trok een spijkerbroek en een hoodie aan, pakte zijn sleutels en liep naar de parkeergarage – maar niet naar de Mercedes.
Hij koos de pick-up.
Minder opvallend. Minder voor de hand liggend.
Bij een 24-uursapotheek kocht hij meer dan hij van plan was:
De beste zuigelingenvoeding die ze hadden: gespecialiseerd en rijk aan voedingsstoffen.
Luiers, babydoekjes
Basisprincipes van babygeneeskunde
Een thermometer
Een zacht knuffeldier met slappe oren.
En – zonder erbij na te denken – twee kleine dekentjes, van die dekentjes die een gevoel van comfort geven.
De kassier staarde hem aan alsof hij een heilige of een dief was.
Gustavo betaalde, laadde de tassen in en reed de nacht in.
De straten waren op dat uur vrijwel leeg, maar Mexico-Stad slaapt nooit echt. Een paar taxi’s gleden voorbij. Een straatverkoper pakte zijn spullen in onder een zwak licht. Ergens blafte een hond in de kou.
Tegen de tijd dat hij de wijk bereikte, begon de lucht te veranderen van zwart naar dieppaars. De adem van de stad voelde hier anders aan – minder gepolijst, echter.
Zijn contactpersoon had hem een adresbereik doorgegeven, geen exacte locatie. Gustavo parkeerde een paar straten verderop en liep met de tassen, terwijl hij de oude gebouwen met afbladderende verf en ramen met tralies afspeurde.
Eindelijk vond hij het: een kleine, versleten deur met daarboven een zwak veranda-lampje.
Hij haalde diep adem en klopte zachtjes aan.
Binnen wiegde María Isabel heen en weer met haar baby in haar armen, in een poging hem stil te krijgen met het laatste beetje goedkope flesvoeding dat ze nog had.
Haar zoontje, Santiago, was zes maanden oud, klein voor zijn leeftijd, met ogen die te groot waren voor zijn gezichtje. Het soort baby dat eruitzag alsof hij elk moment in huilbuien kon uitbarsten, omdat zijn lichaam zich niet veilig genoeg voelde om te ontspannen.
María was bijna de hele nacht wakker geweest.
Ze was vierentwintig, werkte als kassière in een kleine winkel, en haar leven was een aaneenschakeling van wiskundige vraagstukken geworden:
Huur voor de kleine kamer.
Luiers.
Buskaartjes.
Eten.
En nu – speciale voeding waar de dokter op stond, omdat Santiago meer voedingsstoffen nodig had dan het goedkoopste merk kon bieden.
De kinderarts had haar met oprechte spijt aangekeken.
‘Je baby heeft dit nodig,’ had hij gezegd. ‘Maar ik kan je geen gratis proefmonsters geven.’
María knikte alsof ze het begreep.
Daarna ging ze naar huis en huilde in de badkamer, zodat Santiago het niet zou zien.
Ze haatte het om hulp te vragen. Het bezorgde haar een brandend gevoel van schaamte. Haar grootmoeder had haar één heilige regel meegegeven:
